Józef WęgrzynI

Do dziś uznawany jest za jedną z najważniejszych postaci polskiego teatru pierwszej połowy XX wieku. Debiutował w 1904 roku na deskach Teatru Miejskiego we Lwowie. Na ekranie można go było pierwszy raz zobaczyć w "Słodyczy grzechu" Edwarda Puchalskiego z 1914 roku. Młody Węgrzyn patrnerował w 4 filmach z lat 1916-1917 wschodzącej gwieździe Poli Negri. Odtwarzał tytułową rolę w "Księciu Józefie Poniatowskim" (1918) Aleksandra Hetza i wcielał się w Piotra Rozłuckiego w adaptacji powieści Żeromskiego "Uroda życia" (1921). Jako czołowy amant polskiego kina lat 20-tych nieoczekiwanie zagrał ojca Stefci w pierwszej wersji "Trędowatej" (1926), którą wyreżyserował wraz z Edwardem Puchalskim.
W latach 30-tych amanci Józefa Węgrzyna niepostrzeżenie nabierają rysów tragicznych, na ekranie głównie cierpią. Już w "Dziesięciu z Pawiaka"(1931) to walczący o niepodległość bojownik w życiu, u którego nie ma miejsca na uczucia, major Łukasiński za to kocha się w tutułowej "Księżnej Łowickiej"(1932). Niestety tytułowa bohaterka z melodramatu Janusza Warneckiego i Mieczysława Krawicza jest przyobiecana Wielkiemu Księciu Konstantemu. Po mrocznym epizodzie pasera w "Dziejach grzechu" (1933) Henryka Szaro zaczął pojawiać się Węgrzyn w rolach coraz bardziej demonicznych. Najbardziej zapamiętany jest chyba doktor Dobraniecki z "Profesora Wilczura" (1937) Michała Waszyńskiego. Już pod koniec dwudziestolecia Węgrzyn zagrał jedną z najlepszych ról w swojej karierze, starego baletmistrza Dubienkę w "Srtachach" (1938) Eugeniusza Cękalskiego.
W czasie wojny zginął syn aktora, Mieczysław. Było to powodem załamania artysty, do której potem doszła choroba alkoholowa. W opowieści o pierwszych wojennych dniach Polaków pt. "Dwie godziny" (1946, pr. 1957) zagrał doświadczonego przez wojnę aktora.
Zmarł w zakładzie dla nerwowo chorych.