Świat, do którego właśnie wkroczyliśmy, przypomina futurystyczną maszynę. To kolos z betonu i szkła, z komputerowym sercem pulsującym niekończącym się strumieniem danych, podczas gdy setki istot w jego labiryntowych żyłach są próbują utrzymać te dane pod kontrolą. Jaki jest najlepszy sposób na przedstawienie codziennej pracy w ogromnym centrum komputerowym firmy finansowej Zurychu? Odpowiedź brzmi: spędzić miesiące będąc tam, obserwując je od środka, kompilując i klasyfikując 70 godzin materiału filmowego, a następnie montując ten materiał na pozornie niezwiązane ze sobą elementy - bez najmniejszego komentarza - za pomocą gorączkowego montażu i cięć, aż cały wielki system rozsypie się w pył. W rezultacie powstaje absurdalny, seryjny balet w stylu Jacquesa Tati, przedstawiony w formacie staccato. Metoda ta podkreśla stres, alienację i materializm, na jakie naraża nas współczesny świat wszechmocnego komputera.