Wybory władz były prawdziwym świętem w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Czasem garniturów, często czerwonych krawatów, udekorowanych barwami państwowymi komisji. Do urn tłumnie ściągali mieszkańcy kraju, aby swym głosem dać wyraz poparcia dla rządzących. W zwartych kolumnach do komisji maszerowali żołnierze i urzędnicy. W szpitalach głosowali lekarze i pielęgniarki, urny donoszono ciężko chorym pacjentom. Dzięki specjalnym dokumentom swój obowiązek mogli wypełnić także podróżujący po kraju kolejarze. Lata trudu władz w politycznym uświadamianiu społeczeństwa przynosiły owoce. Średnio 90 procent głosów było "za". Jeżeli nawet pomylono się podczas liczenia - większość narodu popierała Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą. Dyscyplina panowała także w samej organizacji. Zgodnie z zasadą "centralizmu demokratycznego" to ściśle Komitet Centralny wybierał pierwszego sekretarza - oczywiście po konsultacji kandydatury z Moskwą. Zadaniem posłusznych "dołów" była akceptacja "elekta". Dokumentowi Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego rytm nadają sekwencje prostych pytań i odpowiedzi. Obnażają one liczne paradoksy PRL-u oraz wielką rolę ówczesnej propagandy. To właśnie ona stanowiła główne narzędzie, za pomocą którego próbowano ukształtować społeczeństwo i skłonić je, w imię budowy socjalizmu, do bezwarunkowego posłuszeństwa rządzącym. Propaganda była też groźną bronią, za pomocą której władze zwalczały warstwy społeczne nie pasujące do wizji państwa proponowanej przez polski reżim oraz potężnego Wielkiego Brata - Związek Sowiecki.

Pensjonat Pod Różą to pensjonat pod Warszawą, który pewnego dnia dostaje w spadku Iwa Mroczkiewicz, która zostaje jego współwłaścicielką. Drugim właścicielem jest Ksawery Krasiński, syn ciotecznej babki Iwy. Pensjonat staje się regularnym miejscem spotkań Iwy z jej przyjaciółkami: Marylą Urbańską i Dusią Adamską.

Próba przedstawienia tragicznej biografii Cypriana Kamila Norwida, jego niezwykle skomplikowanej osobowości, twórczości wyprzedzającej współczesną mu epokę, głębokiej i przenikliwej refleksji nad światem, człowiekiem, Polską i Polakami. Sylwetkę artysty kreślą fragmenty jego wierszy, listów do przyjaciół i znajomych oraz wypowiedzi Juliusza Gomulickiego, słynnego badacza Norwida, Tomasza Łubieńskiego, pisarza i eseisty, oraz Czesława Miłosza. Obrazu Norwida, jako człowieka i wybitnego twórcy, dopełnia bogata ikonografia - liczne materiały archiwalne, fotografie, rękopisy i rysunki, materiały filmowe zrealizowane w miejscach związanych z życiem poety. Stworzył wiersze zaliczane do najpiękniejszych dzieł polskiej, a nawet europejskiej liryki. Przenikliwe, wizjonerskie, niezrozumiałe dla współczesnych mu odbiorców. Twórczość ta była powodem cierpień i konfliktów ze środowiskiem, a zarazem siłą napędową, pomagała mu przezwyciężać trudności, niepowodzenia i osobiste dramaty, których nie szczędził mu los.

Dwaj sfrustrowani robotnicy, zainspirowani scenariuszem filmowym, postanawiają przeprowadzić napad na sejf w zakładzie pracy.

Dziewczyna ze wsi, Kasia Solska, dostaje się na studia i ucieka z domu do Warszawy, gdzie znajduje pracę jako niania.

Trzech przyjaciół z dawnych lat postanawia pozbyć się osób, które stoją im na drodze do szczęścia. Wspólnie knują intrygę zapewniającą każdemu alibi.

Janusz znajduje psa na ulicy. Dociera do jego właściciela - dziewięcioletniego Pawła i poznaje matkę chłopca.

Chłopak z prowincji stawia pierwsze kroki w boksie. Sukcesy sprawiają, że staje się obiektem zainteresowania nieuczciwych działaczy.