Gosia, która zmagała się z epizodami psychotycznymi i depresją, marzy o studiowaniu pedagogiki specjalnej, by pomagać innym w kryzysie psychicznym.

Irena nazywała się Ida Englard. Potem Kisielewska. Ukrywała się w klasztorze w Ignacowie. Po wojnie Irena Majchrzak, gdy wyszła za mąż za komunistę. Jej dziadek Chasyd. Rodzice mocno wierzący. Gdy jako 15-latka opuszczała piotrkowskie getto, ojciec który nie mógł uciekać powiedział do niej: "Itele, ale nigdy nie zapomnij, że jesteś Żydówką". Stojący obok wuj: "właśnie odwrotnie, zapomnij, bo nie przeżyjesz". Tym dwóm przykazaniom Irena starała się być wierna przez całe życie.

Córka próbuje poznać przeszłość swojej matki, która po wojnie znalazła się w Australii.

Film odsłania kulisy tajemniczej i niemal nieznanej historii z okresu Holocaustu, która rozegrała się w Warszawie latem 1943 roku i która, z racji swej moralnej dwuznaczności zyskała miano "afery Hotelu Polskiego".

"Królowie śródmieścia? jest historią kilkunastu mieszkańców Warszawy, których losy splatają się w różnych sytuacjach życiowych. Do pierwszoplanowych bohaterów należą: kurierzy rowerowi, malarz, który od lat nie stworzył żadnego obrazu, czy właścicielka galerii z przeszłością, której nie może zaakceptować. Pojawiają się także niezwykle zabawni właściciele baru- Wietnamczycy, którzy dzielnie stawiają opór egzotycznej, polskiej rzeczywistości.

W nocy z soboty na niedzielę 13 grudnia 1981 r. wprowadzono w Polsce stan wojenny. W niedzielny poranek zamiast "Teleranka" pojawił się na ekranie generał Wojciech Jaruzelski, który wygłosił słynne oświadczenie: "Rada Państwa w zgodzie z postanowieniami Konstytucji wprowadziła dziś o północy stan wojenny na obszarze całego kraju". Wyłączono telefony, faksy, przestały nadawać stacje radiowe i telewizyjne, rozpoczęły się masowe aresztowania działaczy opozycyjnych, brutalnie tłamszono każdy przejaw oporu ze strony społeczeństwa. Autorzy filmu przywołują wspomnienia tamtych dramatycznych dni, pokazują ludzi, którzy przeciwstawiali się bezprawnym działaniom władzy, oskarżanej o dokonanie zamachu stanu i prowadzącej wojnę psychologiczną, mającą na celu złamanie jedności narodu i woli walki. Jednym ze sposobów na znienawidzony rząd w stanie wojennym były spontaniczne akcje biernego oporu. Od 4 lutego 1982 roku mieszkańcy Świdnika i Lublina, a potem także innych miast Polski, aż do lata manifestowali swoje niezadowolenie i niechęć, wychodząc całymi rodzinami na spacery w czasie nadawania "Dziennika Telewizyjnego" od godz. 19.30 do 20.00. Półgodzinne spacery były niezwykle wymowną formą protestu wobec kłamstw partyjnej propagandy reżimu wojskowego, a dla bohaterów tej prywatnej, ulicznej wojny okazją do pokazania władzy swojej niezależności i zamanifestowania społecznej solidarności. Henryk Gontarz, były pracownik WSK Świdnik, przywołuje w pamięci wydarzenie, które odbiło się szerokim echem w kraju i wzbudziło wiele emocji. To także dzięki niemu świdnickie Radio Solidarność zapisało się w historii Polski jako "radio w wersji telewizyjnej". Pierwsza emisja telewizyjna nastąpiła 14 lutego 1984 r. podczas relacji z pogrzebu sekretarza KC KPZR, Yurija Andropova, kiedy jego następca Konstantin Czernienko wygłaszał płomienne przemówienie. Wówczas to telewidzowie zamiast oryginalnej ścieżki dźwiękowej usłyszeli wypowiedziany" ustami Czernienki ważny komunikat: o potępieniu działań SB, o wciąż walczącej "Solidarności", o internowanych, którzy zostali wymienieni z imienia i nazwiska. Ilustracją do filmu Grzegorza Linkowskiego są archiwalne materiały TVP S.A. oraz nagranie Radia Solidarność Świdnik w wersji telewizyjnej. O tamtych czasach mówią m.in. Henryk Gontarz, Mirosław Kaczan, Jan Kondrak, Cezary Listowski, Czesław Orzeł, Urszula Radek, Marek Rej, Andrzej Sokołowski, Janusz Sprawka, Krzysztof Goś.

Film dokumentalny z elementami fabularnymi, którego bohaterem jest Jan Himilsbach (1931-1988) - kamieniarz, doker, marynarz, aktor, scenarzysta i pisarz. Himilsbach to postać kultowa, ale i tragiczna. Jego życie to z jednej strony zbiór wspaniałych anegdot, a z drugiej ciąg wydarzeń przytłaczających swoim ciężarem. Jako nieletni szuler trafił do poprawczaka, jako złodziej kolejowy do więzienia, a jako robotnik do kamieniołomu w kopalni "Boże Dary". Jego kolejne etapy życia wyznaczały na przemian lata alkoholizmu i abstynencji. Uwieczniony został zarówno w portretach pamięciowych Komendy Stołecznej Policji, jak i wspomnieniach osób sobie bliskich, przede wszystkim żony Barbary, którą "odwiedza w snach". W filmie wykorzystane zostały archiwalne nagrania wywiadów z Janem Himilsbachem, liczne fragmenty filmów z jego udziałem, piosenka "Szczęście, gdzie ty jesteś", do której napisał tekst, oraz autobiograficzne nowele z akcją rozgrywającą się w Mińsku Mazowieckim - "małej ojczyźnie" Jana Himilsbacha.

Ten film ma w sobie coś z "Kartoteki" Tadeusza Różewicza. Tyle że to nie teatr. A łóżka są dwa. Te łóżka są najważniejszymi meblami w ciasnym mieszkanku na warszawskiej Ochocie. Ważny jest też stół. Dźwiga na sobie wszystko co najpotrzebniejsze i co powinno leżeć w zasięgu ręki. Właściwie, pokój jest tak mały, że w zasięgu ręki znajduje się tu niemal wszystko co przez lata nagromadziło się na półkach i po kątach, znacząc kolejnymi warstwami upływ czasu. Jedno z łóżek obudowano ortopedyczną konstrukcją. Drugie jest zupełnie zwyczajne. Na pierwszym spoczywa Bernard Dobrowolski. Na drugim jego ojciec -Dominik. Bohaterowie filmu są skazani na leżenie. Syna unieruchomiły nakładające się na siebie schorzenia, które zdeformowały mu ciało i odebrały władzę w nogach. Ojca obezwładnił wylew krwi do mózgu. Najpierw Dominik opiekował się Bernardem. Teraz Bernard ze swego łóżka czuwa nad Dominikiem, by starał się ruszać, odzyskiwać względną sprawność. Czasem rzuca mu banana, by zaspokoił głód nim przyjdzie pielęgniarka i poda im posiłek. Przez ten niemiłosiernie ciasny i zagracony pokój przewija się - w co aż trudno uwierzyć - mnóstwo, jak na ten metraż, osób (jakże trudne zadanie miał operator Jacek Petrycki!). Bliscy, pielęgniarka, znajomi, lekarz, dziewczyny, jakiś domokrążny sprzedawca męskich wód toaletowych nie mający pojęcia o tym, co oferuje... Z rozmów z nimi wyłaniają się osobowości i strzępy przeszłości obu mężczyzn. Dominik miał sześć lat, gdy w jednym tygodniu stracił oboje rodziców. Trafił do Niepokalanowa. Został zakonnikiem. Otrzymał święcenia. Pewnego dnia wpadł na pomysł, by handlować dewocjonaliami (jeszcze sporo zostało mu ich do dziś w różnych pudełkach i pudłach). Na jednym z odpustów poznał dziewczynę. Ponoć zakochał się w niej bez pamięci, choć dziś utrzymuje, że wcale nie aż tak. W każdym razie postanowił zdjąć habit. Poczekał aż papież zwolni go ze święceń i ożenił się. Teraz ma już 84 lata, jest wdowcem i ma czworo dzieci - córkę i trzech synów. Bernard, jak widać na starej fotografii, był początkowo zdrowym chłopcem. Kiedy o sobie dała znać nieuleczalna choroba? Lekarz przychodzi wstrzykiwać mu lekarstwa w stawy ciągle sprawnych rąk od ponad dwudziestu lat... Tak czy inaczej do szkoły chodził normalnie. W liceum zaczął fotografować, głównie piękne dziewczyny, co jest jego pasją i specjalnością do dziś. Fotografuje je leżąc w łóżku, a one najwyraźniej są pełne uznania dla jego profesjonalizmu. Zresztą Bernard Ben Dobrowolski nie rozstaje się z aparatem. Jest ciągle aktywny. Dokumentuje wszystko: postępy ojca w rehabilitacji, wizyty znajomych, zabiegi lekarza... Ojciec i syn, ciągle z konieczności razem, żyją w fascynującej symbiozie. Z uporem i godnością walczą z fizycznymi ograniczeniami i słabością. Bernard, choć tak doświadczony przez los, zdumiewa energią swoistym wigorem i humorem, a zwłaszcza troską o ojca. Jest wrażliwy i delikatny, a zarazem twardy. Dopiero kiedy Ryszard Zawistowski i Wiktor Zydroń - kumple z dawnych dobrych czasów i wieczorów w "Stodole" - zagrają mu na puzonie i bandżo specjalnie skomponowanego dla przyjaciela bluesa... Katarzyna Maciejko-Kowalczyk pokazuje człowieczeństwo i siłę międzyludzkich więzi poddane bardzo ciężkiej próbie. Jej uwięzieni w łóżkach bohaterowie znajdują się w sytuacji zdawać by się mogło beznadziejnej i nie do zniesienia. A przecież z tego filmu tchnie optymizmem nie tak często oglądanym na ekranach telewizorów. Docenili to w paździeniku tego roku jurorzy na 42. Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych w Lipsku. "Benek blues" został uhonorowany prestiżową nagrodą Telewizji Niemieckiej MDR

Film o duchowym życiu inteligencji stolicy w latach okupacji niemieckiej, koncentruje się zwłaszcza na środowiskach związanych z teatrem i filmem. Choć wspomina się w nim także o artystach z innych dziedzin, naukowcach i młodzieży z tajnych kompletów, autorzy najwięcej miejsca poświęcają przedstawieniu sytuacji i zachowań aktorów. O ofercie kulturalnej w Warszawie, o postawach, bojkotach i zakazach oraz ich przyczynach i konsekwencjach mówią przed kamerą: historycy - Janina Hera, Aleksander Gieysztor, Tadeusz Pacewicz, Andrzej Kunert, Jan Gozdawa Gołębiowski, Zdzisław Sierpiński, Władysław Bartoszewski i Andrzej Ryszkiewicz, aktorzy i aktorki - Wieńczysław Gliński, Andrzej Łapicki, Zofia Jamry, Rudolf Gołębiowski, Xenia Grey, Krystyna Marynowska, a także pianista Jan Ekier, literat Lesław Bartelski, artysta malarz Jerzy Mierzejewski, satyryk Antoni Marianowicz oraz prof. medycyny Zofia Dąbrowska.

Nominowany do Oskara, nagradzany na wielu festiwalach film Marcela Łozińskiego. Tytułowe osiemdziesiąt dziewięć milimetrów to różnica pomiędzy szerokością torów w Europie a tych w byłym ZSRR. Brześć - granica między Polską a byłym Związkiem Radzieckim. Tu kończą się europejskie tory kolejowe, dalej biegną szersze. Aby przez to miejsce codziennie mogło przejechać kilkadziesiąt pociągów międzynarodowych, białoruscy robotnicy muszą każdego dnia wymienić kilka tysięcy kół pod wagonami. Marcel Łoziński w tym krótkim, doskonale sfilmowanym i zmontowanym czarno-białym dokumencie, bardzo subtelnie pokazuje, że milimetry te wyznaczają granicę dwóch światów.

Punktem wyjścia dokumentu historycznego Zygmunta Adamskiego jest spotkanie niegdysiejszych towarzyszy broni Szarego przy ognisku oraz wiersz poświęcony jego osobie autorstwa Andrzeja Gawrońskiego. Biograficzna opowieść o dowódcy ZWZ i AK rozpoczyna się w Małomierzycach koło Iłży, gdzie urodził się bohater, ale koncentruje na jego losach wojennych i latach 1944-1956. W narracji płynącej zza kadru Szary prezentowany jest jako żołnierz niezłomny, o bardzo wysokim morale i znacznych umiejętnościach strategicznych. Stojąc na czele wiernych mu żołnierzy uratował Radoszyce przed niemiecką pacyfikacją, rozbił więzienia nazistowskie w Starachowicach i w Końskich. Najsłynniejszą jego akcją bojową było uwolnienie niemal 350 osadzonych z ubeckiego więzienia w Kielcach w sierpniu 1945 roku. Jeszcze przez niemal trzy lata ukrywał się przed komunistycznym aparatem bezpieczeństwa. Został schwytany i skazany na śmierć. Wyrok zamieniono na dożywocie, a w roku 1956 zwolniono Szarego na mocy amnestii. Aresztowany został jednak raz jeszcze na początku stanu wojennego w roku 1981. „Czyżby bano się, że znowu stanie na czele oddziału i zacznie rozbijać więzienia?” – pyta narrator. Relacja dotycząca wojennych losów Szarego, a przede wszystkim jego walki w latach powojennych, ilustrowana jest nielicznymi zachowanymi archiwaliami oraz ujęciami współczesnymi, w których ukazano chwile uroczystego upamiętnienia działalności oddziałów Szarego i sceny z udziałem bohatera. Opowiada on o swej działalności, stając się dla ekipy filmowej przewodnikiem po miejscach i zakamarkach historii wypartej przez propagandę PRL-u. "Szary" to jeden z wielu dokumentów początku lat 90. poświęconych skazanym na niepamięć w okresie komunizmu działaczom AK i antykomunistycznego podziemia powojennego. Antoni Heda jeszcze kilkakrotnie stawał się bohaterem filmów dokumentalnych. W roku 2012 fabularyzowany dokument o jego losach, "Mit o Szarym", zrealizował Grzegorz Królikiewicz.

Pewien młody Żyd pragnie poznać dokładniej własną religię i jej tradycje. Realizatorzy towarzyszą bohaterowie w różnych sytuacjach - na żydowskim cmentarzu, w synagodze, na wycieczce po krakowskim Kazimierzu, podczas lekcji języka hebrajskiego i wśród przyjaciół. Bohater prowadzi nieprzerwanie wewnętrzny monolog, który przeplata się z archiwalnymi zdjęciami. Poznaje swoją tradycję.