Historia tożsamości Dolnego Śląska opowiedziana przez pryzmat tytułowego Domu pod Dwoma Orłami i jego mieszkańców.

W małych miejscowościach, takich jak wieś Brzeziny, centrum życia społecznego i towarzyskiego stanowi remiza strażacka. Tam odbywają się lokalne uroczystości i wesela, działają wiejskie koła gospodyń, a młodzież spotyka się na dyskotekach. Nie możemy jednak zapomnieć o gospodarzach tego miejsca. O strażakach Ochotniczej Straży Pożarnej mieszkańcy mówią, że to bohaterowie, którzy bez wahania ruszają z pomocą do pożarów, powodzi czy wypadków drogowych. Nie są zawodowymi strażakami – niektórzy pracują w szkole, inni są policjantami lub mechanikami. Jednak, gdy słyszą wyjącą syrenę, rzucają wszystko i pędzą do remizy. Serial pokazuje strażaków nie tylko jako dzielnych i niezłomnych herosów, którzy wygrywają z groźnym żywiołem. Widzimy ich także jako zwykłych, pełnych słabości ludzi, którzy czasem przegrywają z codziennymi problemami, szukają szczęścia i przeżywają porażki. Każdy odcinek serialu opowiada oddzielną historię, związaną z licznymi zadaniami straży pożarnej: gaszeniem pożarów, usuwaniem skutków klęsk żywiołowych i wycieku toksycznych substancji czy asystowaniem policji w poszukiwaniach zaginionych. Niekiedy te sytuacje są niezwykle dramatyczne, ale bywają też humorystyczne i zabawne. Wszystkie łączy zespół strażaków, którego komendantem jest Robert, młody wdowiec z małą córeczką Karoliną. Jego spokojne życie, oparte na pracy, trosce o najbliższych i związku ze strażaczką Magdą, burzy nagłe pojawienie się licealnej miłości, Ewy. Ewa, siostra Magdy, wraca po dwunastu latach do rodzinnej wsi. Dawne uczucie ożywa, ale czy można wrócić do tego, co było, nie krzywdząc innych?

Rok 1941. Warszawa. Młody Polak, ryzykując życiem, kręci amatorski film ukazujący rzeczywistość po obu stronach muru warszawskiego getta. Odnalezienie taśmy po latach jest pretekstem dla reżysera Erica Bednarskiego, by wrócić do wydarzeń wyrwania i odgrodzenia części miasta, eksterminacji mieszkańców i destrukcji. Przejmujący archiwalny materiał, jedyny do tej pory nienazistowski i niepropagandowy dokument z tamtego miejsca, wpleciony w film, staje się niemym świadkiem tragedii. Zestawiony ze wspomnieniami ocalałych z getta, mieszkańców Warszawy oraz opiniami historyków, architektów i artystów, ukazuje zarówno pamięć o tamtych wydarzeniach. Film stawia pytania o to, co znaczy dla miasta i jego funkcjonowania tragedia w tak niespotykanej skali. Równolegle widzimy sceny z życia nowoczesnej, dynamicznej metropolii, w której ślady ran sprzed 75 lat wciąż są namacalne i widoczne. Zmuszają one do refleksji nad procesami z jednej strony odbudowy i rozwoju, a z drugiej utrwalania pamięci.

Po awarii silnika Dusty rezygnuje z udziału w wyścigach i przyłącza się do lotniczej straży pożarnej.