Film Almy Har’el wygląda jak wszystko to, z czym chciałoby się poeksperymentować, robiąc dokument, ale zwykle nie ma się odwagi. Na LoveTrue składają się poetyckie ilustracje i perfomatywne inscenizacje z udziałem aktorów i tancerzy, a głos z offu przeplata się tu z lirycznymi tekstami podanymi w formie napisów przypominającymi fragmenty piosenek. Ta mieszanka, uzupełniona hipnotyzującą muzyką Flying Lotus, sprawia, że język kina Har’el wydaje się nie do podrobienia. Poszukując odpowiedzi na pytanie o to, czym jest prawdziwa miłość, reżyserka śledzi historie trzech skomplikowanych relacji. Blake i Joel właśnie rozpoczynają romans, on jest chory, a ona pracuje jako striptizerka. Surfer Willie dowiaduje się, że nie jest biologicznym ojcem swojego syna. A piosenkarka Victory filozofuje na temat wierności i wiary, razem z rodzeństwem występując na ulicach Nowego Jorku w towarzystwie ojca, porzuconego przez żonę. Har’el podważa ideę romantycznej miłości, wywraca ją na nice i bada od podszewki.

Zdolny futbolista doznaje kontuzji podczas meczu o mistrzostwo stanu. Po latach dostaje szansę, by cofnąć się w czasie i zmienić bieg historii.

Nowy Orlean, sześć miesięcy po tym jak huragan Katrina zupełnie zdewastował miasto. Chociaż ustąpiła powódź, to bezwzględna śmierć powraca na miejskie ulice, które już wkrótce spłyną gęstą krwią. Odkryte ślady brutalnego morderstwa połączą ze sobą losy doświadczonego detektywa; jego nowego partnera, skrywającego własny, mroczny sekret oraz policyjną panią psycholog, aż za dobrze znającą mroczą naturę nowoorleańskich stróżów prawa. Te trzy osoby szybko przekonają się, że zbrodnia i korupcja w Nowym Orleanie wkroczyły właśnie w zupełnie nowy, bezduszny wymiar.  Czy w odradzającym się ze zniszczeń mieście znajdzie się ktoś sprawiedliwy, mogący stawić czoła zakusom przekupnych glin i powstrzymać zagrażającą wszystkim narkotykową wojnę?