Kenji Miyazawa w ciągu swojego zaledwie 37-letniego życia zdążył stać się jednym z najbardziej uwielbianych i najchętniej czytanych pisarzy japońskich.

Większość swojego życia spędził w prefekturze Iwate, pogardzanej przez rezydentów Tokio. Urodził się w rodzinie zamożnego właściciela lombardu i niepokoiło go, że wystawny styl życia jego rodziny opiera się na wyciskaniu korzyści z okolicznej biedoty. Ta sytuacja i jego silna wiara (buddyjska) doprowadziły do tego, że większą część swego krótkiego życia spędził starając się poprawić poziom życia biednych farmerów z okolicy.

W tym samym czasie znajdował jednak czas, by łapczywie pochłaniać najnowsze odkrycia z dziedziny nauki, filozofii i sztuki, napływające wtedy z Europy. Kiedy Japonia rozpoczynała swoją szybką drogę modernizacji, Miyazawa pochłonięty swoim wiejskim życiem, zaczynał tworzyć literaturę, która w swej uniwersalności miała wkrótce dotknąć serca ludzi na całym świecie.

Utwory Miyazawy są opowieściami o świecie wypełnionym ludźmi, zwierzętami, roślinami, wiatrem, chmurami, słońcem i gwiazdami. Wszystkie jego części funkcjonują w interakcji i zgodzie. Ten wolny związek pomiędzy elementami przyrody i organizmami żywymi, które tworzą świat, stał się jedną z cech wyróżniających prace Miyazawy. Wszystkie relacje, które opisywał, jawią się jako niezwykle autentyczne i prawdziwe.

Z wykształcenia geolog, Miyazawa czerpał z natury nie tylko materiał do prac badawczych, ale przede wszystkim znajdował inspiracje, na których opierał wytwory własnej wyobraźni. Zajmując się szczegółową obserwacją kamieni, roślin i zmian klimatycznych, tworzył, jak sam je nazywał, "szkice mentalne", które później wykorzystywał w swoich opowiadaniach i poezji. Przemierzając wzgórza i łąki jego rodzinnej prefektury czuł się częścią przyrody. Odnajdował radość i energię życiową w otaczającym go świecie, co nadawało tę szczególną witalność jego utworom.