Drobny złodziejaszek i jego najlepszy przyjaciel mają okraść bogatego biznesmena. Po skończonej robocie sprawy przybierają jednak zupełnie nieoczekiwany obrót.
Mateusz Damięcki w roli utalentowanego chirurga dr Adama Żmudy, który w wyniku konfliktu z szefem rezygnuje z pracy i postanawia pojechać do Afryki na misję z organizacją Lekarze bez Granic. Przed wyjazdem udaje się na krótki urlop do rodzinnego Kazimierza Dolnego. Nieoczekiwanie, w trakcie pobytu w malowniczym miasteczku dr Żmuda, dzięki swojej dociekliwości i zmysłowi detektywistycznemu uratuje życie kilku ludziom, a innym popsuje szyki. Zamiast relaksu na urlopie czeka na niego spora dawka adrenaliny oraz niespodziewanych sercowych zawirowań za sprawą dwóch kobiet - aspirant Weroniki Nowackiej (Maria Dębska) i pielęgniarki Marii Biernackiej (Barbara Kurdej-Szatan). Którą z nich wybierze Adam?
W dokumencie przeplatają się ze sobą rozmowy osób dzwoniących na pogotowie ratunkowe z rozmowami tych dzwoniących do radia. Na jego antenie trwa audycja, której myślą przewodnią jest prognozowany przez Majów, tytułowy koniec świata.
Cyprian, Filip, Ola i Kuba - czworo spośród piętnaściorga młodych pacjentów podwarszawskiej kliniki Budzik. Od dłuższego czasu są w śpiączce. Ich rodzice są zdeterminowani, by pomóc im wrócić do życia. Film opowiada niezwykłą historię ludzi, którzy w obliczu osobistej tragedii nie poddają się, są pełni nadziei, walcząc o życie i zdrowie swoich dzieci. Oprócz fizjoterapii i hydroterapii, w Budziku stosuje się też muzykoterapię, aromaterapie i wiele innych nowatorskich metod. Bez ustanku, dzień po dniu pacjentom dostarcza się bodźców, które maja wybudzić umysł. Przy łóżkach dzieci non-stop dyżurują rodzice, którzy prawie nie wychodzą z kliniki. Śpią na polowych posłaniach, które rozkładają obok szpitalnych łózek. Poddani ogromnemu stresowi, muszą codziennie funkcjonować i wypełniać swoje obowiązki. Karmią, myją, doglądają swoich chorych dzieci. Przez wiele miesięcy budynek kliniki jest ich całym światem. Tworzą się przyjaźnie, rodzice łączą się grupy wsparcia. Towarzyszą im radości i smutki, małe i większe tragedie. Stan ich dzieci czasem się poprawia, a czasem znów pogarsza, towarzyszą temu wielkie emocje.
"Konkurs" jest dokumentalną obserwacją, której miejscem są eliminacje Konkursu Chopinowskiego 2010. Film jest impresją ze świata emocji i myśli uczestników konkursu, a także pytaniem o celowość i sens rywalizacji w sztuce, która oceniana kategoriami sportowymi pozbawiania jest swoich najważniejszych cech: intymności, niezależności i indywidualności.
Bohaterami filmu są niewidzące dzieci, które zabierają widza w podróż do swojego świata wrażliwości i wyobraźni. Za pomocą dotyku starają się odczytać, co przedstawia obraz.