Film eksploruje kontrowersyjny świat turystyki wojennej, oferującej ekstremalne doświadczenia na froncie. Wojna staje się luksusowym towarem, a film pyta, co pozostaje turystom po uświadomieniu sobie swojego szczęścia.

Rok 1941. Warszawa. Młody Polak, ryzykując życiem, kręci amatorski film ukazujący rzeczywistość po obu stronach muru warszawskiego getta. Odnalezienie taśmy po latach jest pretekstem dla reżysera Erica Bednarskiego, by wrócić do wydarzeń wyrwania i odgrodzenia części miasta, eksterminacji mieszkańców i destrukcji. Przejmujący archiwalny materiał, jedyny do tej pory nienazistowski i niepropagandowy dokument z tamtego miejsca, wpleciony w film, staje się niemym świadkiem tragedii. Zestawiony ze wspomnieniami ocalałych z getta, mieszkańców Warszawy oraz opiniami historyków, architektów i artystów, ukazuje zarówno pamięć o tamtych wydarzeniach. Film stawia pytania o to, co znaczy dla miasta i jego funkcjonowania tragedia w tak niespotykanej skali. Równolegle widzimy sceny z życia nowoczesnej, dynamicznej metropolii, w której ślady ran sprzed 75 lat wciąż są namacalne i widoczne. Zmuszają one do refleksji nad procesami z jednej strony odbudowy i rozwoju, a z drugiej utrwalania pamięci.

Dwa kubki gorącej czekolady z chilli, nielegalne wysypisko śmieci, męskie skarpetki na drewnianej podłodze i jeden pączek z marmoladą. Vera z Niemiec i Stephan z Belgii spotykają się w dziwnej i zimnej Warszawie, by wspólnie odkrywać uroki praskiej strony Wisły. Połączył ich Erasmus i couchsurfing. Grzegorz Brzozowski, reżyser dokumentu, przedstawia przekleństwa i błogosławieństwa zjednoczonej Europy, która może, ale wcale nie musi, zbliżać ludzi.