Podczas hitlerowskiej okupacji aktor Władysław Czerkański zmaga się z brakiem środków do życia i chorobą żony. Uzależniona od narkotyków kobieta dostarcza informacje Niemcom.

Adaptacja powieści Jerzego Stefana Stawińskiego pt. „13 dni z życia emeryta. Dziennik Adama Bzowskiego”. Książka będąca – zdaniem krytyki – „próbą stworzenia Piszczyka na emeryturze”, ukazuje modelowe losy polskiego inteligenta (urodzonego zresztą grubo przed wojną) i jego przodków. Dzieje tych ostatnich poprzez ruch endecki i legiony Piłsudskiego sięgają aż do powstania styczniowego. Retrospekcje mieszają się u Stawińskiego z teraźniejszością, czyli z grudniem 1979 roku, a dokładniej ze świętami Bożego Narodzenia. W serialu jest podobnie. Każdy z odcinków ukazuje jeden dzień z życia Bzowskiego – niegdyś cenionego planisty, teraz emeryta. Emerytura, jak wiadomo, sprzyja życiowym podsumowaniom; rachunkom sumienia; refleksjom, na które nie było czasu wcześniej. Także pan Adam zaczyna dostrzegać, że na świecie istnieje nie tylko praca, pogoń za karierą i dobrami materialnymi, lecz także rodzina obdarzona nieraz niezwykłą i barwną historią, czekającą na odkrycie i przypomnienie. Obserwuje życie z większym dystansem, z niepokojem przygląda się bliskim, goniącym za pieniędzmi i płacącym za to bardzo wysoką cenę. Częściej uczestniczy też w codziennej mitrędze, kolejkowych przepychankach i sprzeczkach. Dowiaduje się wielu ciekawych rzeczy o ludziach, których wydaje się znał całe lata. Wpada mu np. w ręce pamiętnik sąsiada – Żyda, zawierający m.in. dramatyczną relację o ucieczce mężczyzny wraz pięcioletnią córeczką z warszawskiego getta. Z „Pięcioma dniami z życia emeryta” wiąże się też ciekawostka czysto technicznej natury. Otóż miniserial Dziewońskiego jest pierwszą polską produkcją, zrealizowaną metodą elektronicznego zapisu obrazu. Polega ona na tym, że rejestracja odbywa się wprost na taśmę magnetyczną, bez pośrednictwa taśmy filmowej.

Akcja filmu toczy się w Warszawie w pierwszej połowie lat 20. i ukazuje równolegle losy dwóch oficerów i towarzyszy broni: porucznika Gondziłła i pułkownika Omskiego. Lekkomyślny i naiwny porucznik wikła się w podejrzane interesy przedsiębiorcy drzewnego Sasina i wpływowego dyrektora Hennerta. Licząc na względy urodziwej córki Sasina, Elżbiety, pogrąża się coraz bardziej, usiłując zaspokoić kosztowne kaprysy wybranki. Jego spekulacje wychodzą w końcu na jaw i porucznik zostaje aresztowany. Mimo oczywistych dowodów przestępstwa jego żona, Binia, nie mogąc uwierzyć w podwójne życie męża, twierdzi, że padł on ofiarą politycznej prowokacji. Mocodawcy Gondziłła starają się, oczywiście, zatrzeć wszelkie ślady współpracy z nim, by uniknąć odpowiedzialności. Tymczasem pułkownik Omski zostaje przedstawiony Teresie Hennertowej, która od pierwszej chwili robi na nim ogromne wrażenie. Omski zaczyna udzielać się towarzysko tylko po to, by jak najczęściej przebywać w pobliżu pięknej dyrektorowej. Jego gwałtowna namiętność przeraża Teresę, ale i imponuje jej. Poddaje się więc uczuciu Omskiego i zostaje jego kochanką. Coraz częściej jednak nachodzą ją obawy i wątpliwości, nie chce bowiem burzyć swego spokojnego i bezpiecznego życia. Również pułkownik, oszukując narzeczoną Basię, czuje wyrzuty sumienia, lecz nie potrafi rozstać się z Teresą. Omski, nie mogąc skłonić Teresy do porzucenia męża, a także zdając sobie sprawę z nierealności swych marzeń, zabija ukochaną i z jej ciałem wypływa dziurawą łodzią na środek jeziora. [www.filmpolski.pl]

Po niesłusznym odebraniu prawa do wykonywania zawodu lekarza, Roman Bognar przeprowadza się na wieś, by znaleźć prawdziwego sprawcę eutanazji i odzyskać swoje dobre imię.