Aby zdobyć fundusze na badania, naukowczyni przyjmuje propozycję udziału w eksperymencie: przez trzy tygodnie ma mieszkać z humanoidalnym robotem, stworzonym po to, by ją uszczęśliwić.

Cornelius jest w długim i szczęśliwym związku ze swoim mężem Frankiem. Po 30 latach bez zapowiedzi w drzwiach pojawia się Julia: matka jego dwójki dzieci, którą opuścił, gdy zdał sobie sprawę ze swojej seksualności. Julia to twarda i odnosząca sukcesy dziennikarka, która niedawno zbankrutowała. Cornelius postanawia pozwolić jej zatrzymać się w ich domu bez konsultacji z Frankiem. Cornelius, konfrontując się ze swoim dawnym życiem, może wywrócić do góry nogami obecne.

Zbieg okoliczności sprowadza Sophie do Marsylii. W gazecie dziewczyna trafia na ofertę krótkoterminowej wymiany mieszkania. Podjęta spontanicznie decyzja to idealna okazja, by wypisać się z dotychczasowego otoczenia. We Francji bohaterka spaceruje po mieście bez celu i planu, gubi się w zaułkach, kontempluje odgłosy i obrazy obcego miasta. Widzimy ją, jak się rozgląda i fotografuje, lecz nie widzimy tego, co widzi ona. Razem z nią przeżywamy samotność, zagubienie i nieumiejętność wniknięcia w miasto i zbliżenia się do jego mieszkańców. Poczucie wyalienowania i pełzającej melancholii, początkowo rozczarowujące, z czasem staje się całkiem przyjemne. W takim otoczeniu sprawy można zostawić własnemu biegowi, poddać się przypadkowemu biegowi zdarzeń. Łatwiej też utrzymać sekret. Ostre cięcie i Sophie wraca do Berlina. Nie potrafi wyjaśnić, co dokładnie robiła w Marsylii, ani utrzymać wypracowanego dystansu. W swoim mieście rzeczywistość odczuwa się inaczej, a bycie turystą we własnym życiu jest prawie niemożliwe. Obok Sophie pojawiają się znajomi, świat, który opuściła albo od którego uciekła. Zagadkowy, eliptyczny film, w którym dzieje się o wiele więcej, niż widać na pierwszy rzut oka.