Jej rodzice byli bardzo ambitni i wcześnie postanowili, że ich córka będzie sławna. Było jasne, że chcieli dla niej lepszego życia. Dlatego też zgłosili Mary na konkurs piękności. Dziewczyna miała tylko 14 lat, kiedy do niego przystąpiła. Debiutowała epizodem w filmie "Strach na wróble" z 1920 roku. W 1924 zagrała w "Pięknym Brummelu". Wówczas stała się sławna. Wdała się wtedy w romans ze swym partnerem z planu, jednak nie trwał on długo. Pod koniec lat 20., gdy nadeszła era filmu dźwiękowego, kariera Mary rozwinęła się. Miała bardzo piękny głos. Kilka obrazów z jej udziałem, m.in. "Kaprys platynowej blondynki", "Huragan" czy "Więzień królewski" sprawiły, że była na topie. W 1941 otrzymała Oscara dla najlepszej aktorki drugoplanowej za rolę w "Wielkim kłamstwie". W tym samym roku zagrała również w "Sokole maltańskim". Wkrótce jej blask zaczął przygasać. Z powodu trzech rozwodów, śmierci pierwszego męża, alkoholizmu, próby samobójstwa i choroby serca, Mary dostawała coraz mniejsze role w filmach. W 1950 roku zagrała tylko w kilku. Jej ostatnim obrazem był thriller "Nie płacz, Charlotto" z 1964. Zmarła na atak serca w wieku 81 lat.