Marta próbuje uporządkować swoje relacje z zaborczą matką i rozpocząć niezależne życie.

Barbarę i Witka dzieli wszystko. Mimo to wspólnie wyruszają samochodem nad morze.

Losy zakonnika i młodej kobiety splatają się, gdy oboje cierpią z powodu straty bliskiej im osoby.

Młody pisarz, utalentowana aktorka oraz początkujący lekarz zatracają sens życia. Los krzyżuje ich drogi, dając szansę na nowy start.

Dziewiętnastoletni Wojtek mieszkający na Śląsku zakochany jest w starszej ukraińskiej emigrantce, Katii. Aby pomóc kobiecie oraz jej dziecku, zajmuje się m.in. ściąganiem długów.

Piotrek interesuje się elektroniką i pracuje w warsztacie samochodowym. Chłopak chce dostać się do gangu złodziei aut.

Grupa badaczy opuszcza Ziemię w poszukiwaniu wolności i szczęścia. Lądując na nieznanej planecie, rozpoczynają budowę nowej cywilizacji.

Witek spieszy się na pociąg do Warszawy, od którego zależą jego dalsze losy.

Pełne paradoksów i komizmu życie prezesa klubu sportowego "Tęcza" w czasach PRL-u.

Dokument przedstawia tańczące w różnym wieku kobiety, od małego dziecka po najstarszą z nich - nauczycielkę baletu.

Szeroka panorama polskiego społeczeństwa w latach 1939-1943.

Film dokumentalny Tomasza Zygadło z 1976 roku, ukazujący dyskusje młodzieży o ideałach, aspiracjach i codziennych problemach młodego pokolenia.

Bohaterami tego filmu są dłonie i skrzypce. Nie zobaczymy twarzy bohatera, tylko szczególny związek - niemal miłosny - jaki zachodzi między muzykiem i instrumentem. Jak można się przekonać, dłonie zdolne są wyrazić wiele emocji i stanów umysłu: onieśmielenie, zachwyt, zakłopotanie, skupienie, natchnienie. Tytułowa miłość koresponduje też z emocją, jakie wyraża dźwięk skrzypiec. Film przedstawia skondensowany w kilkunastu minutach rozwój wykonawcy - od pierwszego nieśmiałego przesunięcia smyczkiem po strunach po grę zespołową w orkiestrze, ruch ze wsi do miasta - z wiejskiego domu do mieszkania w kamienicy. Kompozycji ujęć towarzyszą wskazówki nauczyciela. W filmie zachodzi niemal alchemiczna przemiana nieożywionych skrzypiec w żywy instrument, który starzeje się wraz z właścicielem, by na koniec filmu spocząć w ciszy w futerale.

"W takim niedużym mieście" to pierwszy, samodzielny film zrealizowany przez Andrzeja Titkowa po ukończeniu Szkoły Filmowej w Łodzi. Choć jego autor należy do pokolenia tzw. "nowej zmiany" jego kariera rozwija się nieco wolnej niż Zygadły czy Łozińskiego. Kontrowersje wzbudził już szkolny film Titkowa zatytułowany "Dom" (1967). Trudno mu było znaleźć miejsce w zawodzie. Współpracował z Krzysztofem Kieślowskim przy "Byłem żołnierzem" (1970), asystował Wajdzie. W końcu zrealizował debiutancki dokument w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Wpisuje się on wyraźnie w poetykę proponowaną przez debiutujących w tym okresie twórców "nowej zmiany", choć z pewnością bliżej mu do kreacyjnych dokumentów Piwowskiego niż obserwacji Kieślowskiego czy Łozińskiego. Podobnie jak oni, Titkow stosuje metodę pars pro toto - małe miasteczko staje się metonimią Polski. Stawia tym samym diagnozę dotyczącą kondycji moralnej polskiego społeczeństwa. Jest to obraz krytyczny, ale przyprawiony dowcipem, ironią bliską poetyce debiutu Marka Piwowskiego "Pożar, pożar, coś nareszcie dzieje się" (1967). Podstawową metodą twórczą Titkowa, zastosowaną w tym filmie, jest inscenizacja: przemarszu orkiestry dętej, sceny rozstania pary kochanków, i wreszcie - kluczowej dla filmu - sceny zebrania grupy młodych poetów. Ostatni z tych wątków powraca dwukrotnie. W drugiej odsłonie młoda poetka czyta swój wiersz o codzienności małego miasteczka, podczas gdy jeden z jej kolegów zajada kiełbasę, a następnie krytykuje kobietę za poruszanie nieistotnych spraw i nadmierny pesymizm. Titkow w ten sposób z dystansem przedstawia sytuację twórcy kultury w PRL, środowiska, które reprezentował jako poeta i filmowiec.