I to zdecydowanie. Minusy padają zwłaszcza tam, gdzie powinny być plusy. Mam wrażenie,
że Nyqvist posiada dwie kategorie mimiki:
1) Drewniana twarz
2) Niczym nieuzasadniony wybuch chłopięcej radości
Tak więc Blomqvist w wersji szwedzkiej jest po prostu fatalny.

Nie inaczej jest z Salander. W książce jest wychudzona i blada. Tutaj jest po prostu szczupła
i bynajmniej ma normalną karnację. Poza tym książka wyraźniej kreuje postać
wyalienowaną, agresywną, aspołeczną. Noomi Rapace czasami się uśmiechnie, grzecznie
przywita i jest bardziej zwyczajna. Tak więc Mara zdecydowanie lepiej oddaje prawdziwą
Salander. Lepiej gra, jest bardziej... psychotyczna, niedostosowana, bije z niej inność.

Dirch Frode jest właściwie identyczny. Reszta też w miarę daje radę, ale problem pojawia
się niestety w przypadku Eriki Berger. Toż przecież ta gdyby w szwedzkiej wersji dodać jej
siwe włosy wyglądałaby jak 60-letnia babcia. Tak samo Harriet. Poza tym z tego, co wiem
Szwecja nie należy do zbytnio nasłonecznionych krajów. Więc pytam: skąd u tych kobiet ta
sztuczna opalenizna w filmie, i po co?

Krótko mówiąc, nie kupuję szwedzkiej wersji. Gra aktorska jest kiepska, czegoś brakuje. Na
plus można jednak zaliczyć rozwinięte wątki z życia redakcji Millennium, motyw donosiciela
(tak jak było w książce). Ogólnie plusem jest wierniejsze odwzorowanie oryginału.
Tak czy siak niecierpliwie czekam na 2 część w wykonaniu Finchera :)