W 1852 roku, na północy Szwecji, pastor i jego przybrany syn badają serię makabrycznych morderstw.

Po latach rozłąki dwie siostry znów się spotykają i wkrótce przekonują, że łączy je marzenie świetlanej przyszłości. W jego realizacji przeszkadza jedynie cień przeszłości.

Jakie szanse na przetrwanie ma twój związek? Statystycznie rzecz biorąc, niewielu parom, które przysięgły sobie miłość do końca życia, uda się spełnić dane obietnice. Mia Halme portretuje trzy byłe małżeństwa i ich odmienne sposoby radzenia sobie z rozstaniem. Film Halme dotyczy momentu, w którym zdajemy sobie sprawę, że nasze życie się zmieni na dobre. Reżyserka nie skupia się na indywidualnych powodach rozstania. Jej film obrazuje próby ułożenia sobie życia od nowa – niezależnie od tego, ile bólu towarzyszyło podjętej decyzji. To także film o rodzinie i próbie skonstruowania zasad jej funkcjonowanie w nowej sytuacji, kiedy rodzice nie są już razem. Każda z portretowanych par ma dzieci i myśl o nich wpływa na sposób ułożenia relacji, kiedy związek się już zakończył. W filmie Halme dowiadujemy się, że nie ma uniwersalnej recepty na to wyzwanie. Niektóre byłe pary możliwie ograniczają swoje spotkania, ale Wigilia spędzona z byłą żoną, jej nowym partnerem i dziećmi to także jeden z możliwych scenariuszy. Helme z wyczuciem i wrażliwością obrazuje intymne momenty życia swoich bohaterów, w których muszą określić siebie na nowo. Rozwód w jej filmie to nie tylko brak tej drugiej osoby, ale przede wszystkim moment określania swojej tożsamości, wybór nowego sposobu życia, odmienne postrzeganie siebie w nowych sytuacjach. Halme przekonuje, że temat jej filmu to problem, który we współczesnej kulturze Zachodu dotyka każdego. W najbliższym otoczeniu coraz większej ilości osób dochodzi do rozstań i nie ma jednoznacznych metod na radzenie sobie w takich sytuacjach.

W ośrodku młodzieżowym poznaje się dwoje nastolatków. Zauroczeni sobą kradną samochód i uciekają.