To właśnie na Fouli, najbardziej oddalonej wyspie Szetlandów natknęliśmy się na Jovana. A raczej on wpadł na nas, schodząc z promu. Mgła była gęsta, a my wyglądaliśmy na zmęczonych. Wziął nas pod swoje skrzydła i zaproponował, że następnego dnia oprowadzi nas po wyspie. Jest długie ujęcie mijanych krajobrazów, zrobione z wnętrza jego samochodu. Jadąc jedyną drogą, Jovan zwrócił uwagę Vincenta na nieład panujący na wyspie: porzucone wraki aut i traktory, sterty rdzewiejącego złomu. Następnie na innej wyspie, Papa Stour, z widokiem na Foula, sfilmowaliśmy to, co miało stać się pierwszą częścią filmu.

Wiele słyszałem o Yves Edouardzie. Rolnik i hodowca, wszyscy opisywali go jako wyjątkowego: porywczy, ekscentryczny, chaotyczny; postać prosto z powieści. Mówię sobie: Muszę go poznać. Pewnego ranka jadę na jego farmę, zatrudnia mnie do pielenia cykorii na polach: wyrywanie chwastów na polu nad oceanem jest naprawdę piękne. Planuję sfilmować tę pracę: niemożliwe. Potem spotykam Catherine Pernot, przyjaciółkę mojej przyjaciółki Sophie Roger. Jestem oczarowana jej sposobem mówienia o rzeczach, nawet tych najbardziej trywialnych. Opowiadam jej o pracy na farmie, aby mogła przekształcić ją w swoją własną historię. Nagrywam ją, przerabiam jej słowa, by stworzyć tekst, którego następnie musi się nauczyć i odegrać przed kamerą. Następnie filmuję wywiad między Yves Eduardem i mną. W tym filmie są więc dwa ujęcia: Catherine, a potem Yvesa. Jakby weszli w skórę swoich postaci, ona prowadzi narrację, a on odpowiada na pytania.