Nie wiedzieć czemu głos Piotra Borowca kojarzy mi się dopiero z końcem lat 90-tych, nie wcześniej. I powiem szczerze, początkowo wydawał mi się właściwie równie intrygujący co... irytujący, ale to być może kwestia braku sympatii do "Zbuntowanego anioła", którego przyszło mi wówczas, w zasadzie z musu, oglądać. Dzisiaj uwielbiam go słuchać, to głos zarazem mocny i melancholijny, a przy tym tak cudownie szeleszczący, że nie sposób przejść obok niego obojętnie. Tym samym jest jednym z zaledwie kilku głosów lektorskich, które za każdym razem bezbłędnie rozpoznaję (mimo że, jak każdy, znam ich kilkadziesiąt). Nie potrafię sobie wyobrazić, aby ktokolwiek inny mógł mi czytać "Wyznania gejszy".

A tak swoją drogą, marzył by mi się jakiś audiobook - albo jeszcze lepiej - tomik poezji czytany przez pana Piotra.