W przestronnym mieszkaniu niewielkiej kamienicy, w małym miasteczku, żyją dwie kobiety - matka i córka. Tworzą dwa różne, nieprzystawalne do siebie światy. Zofia przebywa także w innym czasie, całkowicie odseparowana od normalnego życia (w ogóle nie opuszcza mieszkania) - krąży między pięknymi przedmiotami i bibelotami. Gdy córka udaje się do pracy, wkłada elegancką suknię, perły, pije herbatę z kunsztownej porcelanowej filiżanki i czyta w oryginale Verlaine'a. Chroni swój świat, o którym wszyscy już zapomnieli. Córka Julia, którą pozostawił mąż (prawdopodobnie z powodu matki), jest farmaceutką, pracuje w aptece; jej czas odmierzany jest porą zbierania ziół. Utrzymuje kontakt tylko z kilkuletnim Darkiem, ucząc go rozpoznawania roślin. Chłopiec, wspinając się po jemiołę, spada z drzewa i łamie nogi, a ojciec Darka - w furii - bije dziewczynę. Julia przeżywa szok. Po odzyskaniu przytomności zapewnia matkę, że nigdy jej nie opuści (chociaż w chwilach buntu obiecywała to sobie i mężowi).

Po niesłusznym odebraniu prawa do wykonywania zawodu lekarza, Roman Bognar przeprowadza się na wieś, by znaleźć prawdziwego sprawcę eutanazji i odzyskać swoje dobre imię.

Poszukujący pracy góral trafia do małej wioski, gdzie zatrudnia się w gospodarstwie rybnym.

Robotnicy buntują się przeciwko wysokim normom produkcyjnym i domagają się zmiany zwierzchnika. Kolejni dyrektorzy próbują zarządzać zakładem.

Młody chorąży Andrzej Kmicic musi zdobyć się na wiele poświęceń - nie tylko w walce z wrogami ojczyzny, ale i w miłości.

W obliczu II wojny światowej młodzi chłopcy dołączają do polskiego ruchu oporu.

Po tragicznej śmierci syna żona pastora opuszcza męża i wyjeżdża do Pragi. Wkrótce wraca z poznanym tam nauczycielem muzyki.

Ceniony adwokat odkrywa, że jego nazwisko znajduje się na liście gestapowskich konfidentów.