Długo chowane ''cudowne dziecko'' filmu francuskiego, subtelny i wymagający romantyk kina, który stał się więźniem własnego dążenia do doskonałości.

Pochodził z rodziny szwajcarskich emigrantów. Od najmłodszych lat każdą wolną chwilę spędzał w kinie; był młodszy od pokolenia ''nowej fali'', ale zdążył przejąć od niej miłość do filmu, prawdziwie francuską kinofilię. W 1964 roku, zaraz po maturze, rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Paryskiego. W tym samym roku został asystentem Jeana Schmidta przy trzech filmach krótkometrażowych, niedługo później dostał się na staż do paryskiej wytwórni ORTF.

Niemal całe życie pomagał innym w tworzeniu filmów jako asystent reżysera (był wielokrotnym współpracownikiem Andre Techina, także George'a Stevensa) i współscenarzysta. Obserwując innych przygotowywał się do stworzenia własnego dzieła, wyjątkowego i niepowtarzalnego. Obawiał się, że kręcąc mierne filmy będzie rozmieniał się na drobne. Był fanatykiem pracy i absolutnym perfekcjonistą, jeżeli miał samodzielnie kręcić filmy, to chciał, by były najlepsze. Nie uznawał kompromisów i bylejakości.

Do swojego kinowego debiutu przygotowywał się tak naprawdę całe zawodowe życie. Dopiero w 1984 roku, gdy uzyskał od producentów zgodę na całkowitą samodzielność oraz, gdy udało mu się pozyskać wymarzonych aktorów (Michel Piccoli, Liv Ullman, Michel Aumont, Jean-Hugues Anglade) według swojego scenariusza nakręcił ''Przekątną gońca''. Mroczny dramat, w którym rozgrywka szachowa jest metaforą walk politycznych zimnej wojny, rzuciła na kolana krytykę i publiczność, a na głowę Dembo spadł deszcz nagród; wymieńmy te najważniejsze: Oscar za film nieanglojęzyczny, Cezar na debiut roku, nagroda Louis-Delluc, nominacja do Złotego Globu.

Kolejny film zrealizował dziesięć lat później. W międzyczasie Dembo zakochał się w operze; w Paryżu wystawił m.in. ''Madame Butterfly'', a jego monumentalne interpretacje w duchu romantycznym przynosiły mu ciepłe recenzje. W 1993 roku dramat ''L'Instinct de l'ange'' z Lambertem Wilsonem, Jean-Louis Trintignantem i Helene Vincent przeszedł jednak bez większego echa. Dembo czuł się rozczarowany kinem i producentami, którzy próbowali ingerować w każdy jego krok; poświęcił się teatrowi i operze.

Na początku nowego wieku Dembo planował zrealizować dwa filmy, w 2003 roku rozpoczął nawet zdjęcia do jednego z nich- komedii ''Le Maison de Nina'' z Agnes Jaoui. Niestety w listopadzie 2004 roku nieoczekiwanie zmarł.

Wydaje się, że jeden udany film to za mało jak na twórcę o takich możliwościach. Dembo odszedł niemal zapomniany, tak naprawdę ciągle nie poznany. Pozostawił jednak swoje wielkie dzieło; dzieło, któremu całkowicie się poświęcił, w którym był najbliżej dotknięcia, szukanej przez całe życie, doskonałości.

DaKa