W latach międzywojennych Warszawa nie była miastem nadmiernie religijnym. Ten stan rzeczy uległ zmianie po wybuchu II wojny światowej. Podczas okupacji, pod wpływem szoku wywołanego upadkiem państwa i stałego zagrożenia życia, tysiące warszawiaków wróciło do regularnych praktyk religijnych. Z kolei trudne warunki życia podczas Powstania Warszawskiego spowodowały dalsze pogłębienie wiary w opiekę Bożą i potrzebę życia sakramentalnego. W ogarniętym walkami mieście posługę kapłańską pełniło około stu pięćdziesięciu księży katolickich. Dzielili oni powstańczy los zarówno z ludnością cywilną, jak i z walczącymi żołnierzami. Odprawiali nabożeństwa na warszawskich podwórkach, w ocalałych kościołach, piwnicach i szpitalach. Udzielali ślubów, chrztów, absolucji zbiorowej żołnierzom i organizowali pogrzeby. Pomagali również w łączeniu rodzin, zabiegali o żywność i lekarstwa. Pełna poświęcenia posługa duszpasterska miała szczególne znaczenie w walczącej Warszawie. Prowadzona niejednokrotnie pod gradem kul, niosła pociechę, wsparcie duchowe, pomagała zwalczać zwątpienie. Ważnym jej elementem było także "krzepienie serc", podnoszenie na duchu ludności i wojska. Starano się podkreślać, że obok broni materialnej potrzebna jest również broń duchowa.

Zawodnik MMA w wyniku kilku złych decyzji traci wszystko. W konsekwencji przymuszony przez gangstera musi wrócić na ring, by zmierzyć się z bokserem.