Rok 1918. Wychowany w Baku Cezary Baryka przyjeżdża do niepodległej Polski, którą wcześniej znał jedynie z opowiadań.

Salomea udziela schronienia księciu Odrowążowi, czym naraża swoje życie i serce na niebezpieczeństwo.

Młody doktor medycyny odrzuca możliwości kariery i poświęca się pracy społecznej.

Trwa powstanie styczniowe. W bitwie pod Małogoszczem książę Józef Odrowąż odnosi poważne i rozległe rany. Szczęśliwie udaje mu się dotrzeć do dworu w Niezdołach. Panna Salomea Brynicka, krewna właścicieli majątku, z narażeniem własnego życia udziela mu schronienia. W opiece nad rannym pomaga jej wierny sługa Szczepan, nieprzychylny - jak większość chłopstwa - powstańcom. Odrowąż ukrywany przed licznymi rewizjami, przenoszony w kolejne, wcześniej przygotowane kryjówki, jest bliski śmierci. Oddanie i poświęcenie Salomei, sprawia jednak, że stan Józefa stopniowo się poprawia. Młodzi zakochują się w sobie. Do dworu wracają państwo Rudeccy, właściciele majątku. Śmierć obu synów, którzy zginęli w powstaniu oraz świadomość popadającej w ruinę ojcowizny sprawia, że Rudecki wkrótce umiera. Niespodziewanie do dworu w Niezdołach przybywa księżna Odrowążowa. Mimo wdzięczności, jaką żywi wobec Salomei, nie może zaakceptować uczucia łączącego jej jedynego syna ze zubożałą szlachcianką. Wywozi go za granicę, pozostawiając samotną i zrozpaczoną dziewczynę własnemu losowi. Niemym świadkiem wszystkich tych dramatycznych wydarzeń jest tytułowa „wierna rzeka”.