Susan Peters przyszła na świat 3 lipca 1921 roku w Spokane (Waszyngton, USA). Krótko potem jej rodzina przeniosła się do Portland (Oregon, USA), a kilka lat później, po śmierci jej ojca (zginął w wypadku samochodowym), przeprowadzili się do Los Angeles (Kalifornia, USA). W 1935 roku Susan zaczęła uprawiać sport - pływała, grała w tenisa, jeździła konno. W latach 30. uczęszczała do Laird Hall School for Girls, La Rue School, Flintridge Sacred School Heart oraz Hollywood High School. Planowała zostać lekarzem. W 1939, w trakcie nauki w Hollywood High, zaczęła pobierać lekcje aktorstwa - uznała, że będzie to łatwiejsza droga zawodowa. W trakcie szkolnego przedstawienia została zauważona przez łowcę talentów. W tym samym roku zakończyła edukację, a pewien pisarz przedstawił ją reżyserowi George'owi Cukorowi. Ten uznał, że Susan nie ma dobrego głosu i wysłał ją do szkoły Gertrude Vogler. Niedługo później zagrała epizody w filmach "So Red The Rose" i "Our Town". Potem podpisała kontrakt z Warner Brothers i zmieniła swe nazwisko na pseudonim. Tak narodziła się Susan Peters. W 1942 bracia Warner nie przedłużyli z nią umowy. Jednak po bardzo krótkim czasie zainteresowało się nią studio MGM. Zagrała w "Tish" i podpisała kontrakt. Na planie poznała Richarda Quine'a, którego poślubiła w 1943. W tym samym roku znalazła się na okładce magazynu Yank. Kiedy nie otrzymała roli w "Gentle Annie", na jakiś czas zerwała z kinem. W 1945 wyjechała wraz z mężem i przyjaciółmi na polowanie na kaczki. Przypadkowo została postrzelona - kula utkwiła w jej kręgosłupie, przez co aktorka trafiła na wózek inwalidzki. Wytwórnia MGM płaciła za jej leczenie i wypłacała jej 100 dolarów tygodniowo. Rok później wraz z mężem adoptowała małego chłopczyka. W tym samym czasie zaproponowano jej pracę w radiu. Prowadziła audycje, ale ze względów zdrowotnych musiała zrezygnować. Potem otrzymała propozycję gry w "The Unfinished Story", który opowiadał historię baleriny, której karierę przerwał ciężki uraz kręgosłupa, ale Susan ją odrzuciła i zerwała kontrakt z MGM. Na początku 1947 po raz pierwszy od wypadku pokazała się publicznie. Aktorki Lucille Ball i Desi Arnaz namawiały ją do powrotu do pracy w filmach. W tym samym roku poprosiła swego męża, aby dał jej rozwód. W 1950 wystąpiła w komedii "The Barretts Of Wimpole Street", za co otrzymała bardzo dobre recenzje. Rok później podpisała kontrakt na udział w telewizyjnej operze mydlanej. W grudniu zaczęły powracać jej stany depresyjne. Została wówczas umieszczona w sanatorium. Na początku 1952 miała po raz drugi zmienić stan cywilny, ale małżeństwo nie doszło do skutku. Zaczęła coraz bardziej podupadać na zdrowiu i chudnąć w bardzo szybkim tempie. Przez to nie mogła już grać. Zmarła 23 października 1952 roku. Jako przyczynę śmierci podano chroniczną chorobę nerek oraz zapalenie płuc.