Film opowiada o losach młodych Polek - Heleny Jabłońskiej (z domu Figura), Anny Lewkowskiej (z domu Figura), Wiktorii Leoniarek (z domu Krzywoń), Marii Starczewskiej (z domu Kamińska), które po wybuchu II Wojny Światowej, w wieku kilkunastu lat, zostały wywiezione przez NKWD ze wschodniej Polski w głąb ZSRR. Pracując katorżniczo chciały wrócić do Polski i zrobiły to przyłączając się do formowanego pod kuratelą Stalina, Wojska Polskiego. Jako żołnierki 1. Samodzielnego Batalionu Kobiecego im. Emilii Plater, ruszyły na Zachód, walcząc z niemieckim okupantem, własnym strachem i kpinami kolegów żołnierzy. Młode żołnierki bohatersko walczyły o powrót do Polski, do swoich domów na wschodzie II Rzeczpospolitej. Jednak po ustaleniach w Jałcie ten powrót okazał się niemożliwy. Żołnierki często musiały osiąść na terenach znienawidzonego, niemieckiego wroga, na Ziemiach Odzyskanych i tam stworzyć swój nowy dom, nową Polskę. 1. Samodzielny Batalion Kobiecy im. Emilii Plater był wyjątkową jednostką w historii polskiej armii, a celem filmu ma być oddanie hołdu kobietom walczącym o Polskę.

Twórcy dokumentu usiłują znaleźć odpowiedź na pytanie, co się stało ze skrzyniami przysłanymi przez niemieckiego naukowca, prof. Gerharda Buhtza, do wrocławskiego Zakładu Medycyny Sądowej w 1944 r.