Po ukończeniu szkoły prawniczej, Theo Angelopoulos rozpoczął studia filmowe. W 1970 roku nakręcił swój pierwszy film fabularny Reconstruction (Anaparastassi), pseudo-polityczną opowieść. Film zdobył nagrodę na Festiwalu Filmowym w Hyéres i został zauważony w Berlinie. Trzy kolejne filmy tworzą tryptyk o współczesnej historii Grecji: Filmogradia: 'Days of 36' ('Meres tou 36'; 1972) Akcja dzieje się tuż przed wyborami, po których generał Metaxas ma roztoczyć swą dyktaturę. Film opowiada o odosobnieniu reakcyjnego członka parlamentu. 'The Travelling Players' ('O Thiassos', 1975), został nagrodzony Międzynarodową Nagrodą Krytyków na Festiwalu Filmowym w Cannes. Ukazuje on podróż wędrownych aktorów przez Grecję między rokiem 1939 a 1952. 'The Hunters' ('I Kynighi', 1977) utwierdza powtarzalność pewnych motywów i styl filmowy Angelopoulosa: waga historii, kliniczna analiza siły, wykorzystanie efektu teatralnego inspirowanego twórczością Brechta. 'Alexander the Great' ('O Megalexanros', 1980). Film opowiada historię rzezimieszka z początku wieku, który próbuje styranizować społeczeństwo. 'Voyage to Cythera' ('Taxidi Sta Kithiri', 1984) Dokument, który zapoczątkował współpracę Angelopoulosa ze scenarzystą i poetą, Tonino Guerrą. Film otrzymał nagrodę za najlepszy scenariusz i międzynarodową nagrodę krytyków na festiwalu w Cannes. 'The Beekeeper' ('O Melissokomos', 1986), ostatnia podróż starego człowieka [ w tej roli znakomity Marcello Mastroinanni], który opuścił rodzinę. 'Lanscape In the Mist' ('Topio Stin Omichli', 1988), Srebrne Lwy na festiwalu w Wenecji. Film opowiada historię podróży dwójki dzieci w poszukiwaniu wyimaginowanego ojca. 'The Suspanded Step of the Stork' ('To Meteoro Vima Ou Pelargou', 1991) - Theo Angelopoulos ponownie pracował z Marcello Mastroiannim. Obraz ukazuje gorzką analizę utraty pewnych symboli politycznych po zburzeniu Muru Berlińskiego. 'Ulysee's Gaze' ('To Viemma Tou Odyssea' 1994) Podróż greckiego filmowca (Harvey Keitel) w poszukiwaniu legendarnego filmu: pierwszego filmu braci Manakis, którzy u zarania kina, podróżowali po Bałkanach z kamerą. Theo Angelopoulos obserwuje tu konflikt w Jugosławii.. Film ten został zaprezentowany na festiwalu w Cannes w 1995 roku, gdzie otrzymał nagrodę specjalną Gran Prix Jury jak i międzynarodową nagrodę krytyków. 'Wieczność i jeden dzień' jest jedenastym filmem Angelopoulosa.