Vincenzo Scifo urodził się w La Louviere, we włoskiej rodzinie. Od wczesnych lat wyróżniał się wielkim talentem do piłki. Szybko trafił do Anderlechtu Bruksela, najsłynniejszego belgijskiego klubu, w którym zadebiutował w 1983 roku. Po zdobyciu trzech tytułów mistrzowskich Scifo podpisał kontrakt z Interem Mediolan. Po nieudanym sezonie wyjechał do Francji, by reprezentować Girondins Bordeaux. Ta przygoda jednak również nie okazała się satysfakcjonująca, więc ponownie zmienił barwy klubowe, tym razem na AJ Auxerre. W drużynie tej odzyskał wysoką formę i po dwóch sezonach znowu spróbował swoich sił w Serie A. Z AC Torino dotarł do finału Pucharu UEFA oraz zdobył Puchar Włoch. W 1993 roku odszedł do AS Monaco, w którym grał przez cztery sezony, zwieńczając swój pobyt mistrzostwem Francji w roku 1997.  

Pod koniec kariery powrócił do Belgii, do Anderlechtu, gdzie udało mu się ponownie zwyciężyć ligę. Występy zakończył z powodu chronicznego zapalenia stawów już jako zawodnik Charleroi. Niemal od razu rozpoczął pracę jako trener. Prowadził takie zespoły jak Charleroi, Tubize, Mouscron i Mons. W reprezentacji Belgii rozegrał w latach 1984-1998, 84 spotkania, strzelając 18 goli. Jako zawodnik środka pomocy wyróżniał się kreatywnością i świetnym przeglądem pola oraz imponował silnym i celnym uderzeniem z dystansu. Scifo należy do elitarnego grona 14 piłkarzy, którzy uczestniczyli w czterech edycjach mistrzostw świata. Największy sukces odniósł podczas mundialu w Meksyku w 1986 roku, gdy Belgia dotarła do półfinału imprezy.