"Wybór Polski" to jeden z kilku filmów poświęconych tematyce politycznej, które zrealizowano na początku lat 90.. Rozwiązanie PZPR, konflikty wewnętrzne w Solidarności oraz wybory prezydenckie stały się najważniejszymi tematami politycznymi w kinie dokumentalnym tamtego czasu. Wybory stanowiły materię szczególnie ciekawą, bo zupełnie nową. W okresie PRL tego typu dokumenty z oczywistych powodów nie powstawały, ale przedstawiania wyborów w formule dokumentalnej miało długą tradycję w kinie amerykańskim (np. "Primary", prod. Robert Drew, 1960), do której Kędzierski i Piekutowski zdają się nawiązywać. W pierwszej części filmu wyraźnie eksponowana jest rywalizacja dwóch kandydatów z obozu postsolidarnościowego: Tadeusza Mazowieckiego i Lecha Wałęsy. Film otwierają archiwalne ujęcia z roku 1980, z okresu stanu wojennego, kolejnych fal protestów i Okrągłego Stołu. Obaj późniejsi konkurenci uczestniczą w strajkach wspierając się, trzymając pod rękę. W materiałach zarejestrowanych podczas konwencji wyborczych i spotkań z wyborcami wyraźnie zarysowuje się społeczny podział: inteligencja w większości wspiera Mazowieckiego, środowiska robotnicze Wałęsę. Do drugiej tury wyborów przechodzi jednak nie Mazowiecki, lecz Stanisław Tymiński i to on staje do walki o fotel prezydencki z byłym przywódcą Solidarności. Dokumentalistów ewidentnie fascynuje fenomen Tymińskiego i skala społecznego poparcia dla jego kandydatury. Towarzyszą mu z kamerą i za jej pomocą starają się owo zaskakujące zjawisko zdokumentować. Tematyka polityczno-społeczna była niemal stale obecna w indywidualnej twórczości obu autorów "Wyboru Polski". W roku 2000 zrealizują kolejny wspólny projekt "Dar wolności" – obraz pierwszych dziesięciu lat transformacji ustrojowej w Polsce.

Film dokumentalny Andrzeja Titkowa zamyka napis: "Podjęliśmy tę niełatwą decyzję pokazania naszych autentycznych, intymnych przeżyć w nadziei, że pomoże to innym ludziom, Grupa Treningowa Laboratorium psychoedukacji, listopad 1987." Jego bohaterami są uczestnicy sesji terapeutycznej oraz prowadzący ją Wojciech Eichelberger. Podczas zajęć uczą się przede wszystkim wyrażania uczuć. Tytułowe zdanie odnosi się do niemożności dania i uzyskania tego, czego się pragnie od swoich najbliższych. To ona staje się główną przyczyną rozpaczy i lęku. W opowieściach bohaterów powraca dojmujące poczucie braku miłości i ciepła. W końcowej wypowiedzi Eichelbergera wybrzmiewa najważniejsze zalecenie dotyczące uważności, odwagi i zrozumienia dla innych ludzi: "Czujesz się tak jak żyjesz, to samopoczucie trzeba pielęgnować". Czułe i czujne oko kamery ukazuje moment, w którym nazwane zostają fundamentalne potrzeby i wyrażone przez lata tłumione emocje. Jacek Petrycki filmuje w bliskich planach, co pozwala dostrzec każdy grymas twarzy i gest. Powracające niczym lejtmotyw sekwencje plenerowe, przedstawiające pacjentów podczas zajęć fizycznych zrealizowano w odleglejszych planach, umożliwiających refleksję i kontemplację pięknego otoczenia Laboratorium.

Znamienici mieszkańcy Poznania na antenie radia dyskutują o swoim stosunku do zbliżającej się II wojny światowej.

Kamera śledzi młodą parę, Romka i Jadzię, podczas ciąży, zawarcia małżeństwa i porodu. Pierwsza, naiwna i lekkomyślna miłość obydwojga bohaterów wystawiana jest na coraz cięższe próby, co skrupulatnie rejestruje kamera.