Dorota ma syna autystycznego i córkę i chorą na ziarnicę złośliwą. Od siedemnastu lat jej życie nie należy do niej. Każdy dzień, od świtu do nocy podporządkowany jest chorym dzieciom. Film zbudowany jest na zasadzie przenikania dwóch światów Doroty. Tego codziennego, pełnego troski, prac domowych, refleksji nad swoim trudnym losem, od którego chciałaby uciec choć na chwilę, zrobić coś, co byłoby nieodpowiedzialne, brawurowe, coś tylko dla siebie. I świata marzeń. Największym marzeniem Doroty było nauczenie się jazdy na nartach.

Dziennikarz telewizyjny buntuje się przeciwko reżimowi politycznemu, podczas gdy na Ziemię przybywają Marsjanie.