Film w reżyserii Piotra Kota opowiada o działalności misyjnej w Zambii i państwa sąsiednich. Obecnie w zambijskich ośrodkach pracuje 88 salezjanów. Połowa z nich to miejscowi kapłani, zaś pozostali pochodzą głównie z Polski. Salezjanie przybyli do Zambii w 1982 roku, a pierwszymi misjonarzami z tego zgromadzenia byli Polacy. Od początku pracowali oni w parafiach, skupiając swoją uwagę przede wszystkim na pracy z młodzieżą. W 1995 roku rozpoczęli pracę w Malawi, dwa lata później – w Zimbabwe, a w 2001 roku – w Namibii. Owocem tego jest 11 oratoriów, dziewięć parafii oraz dziewięć szkół, m.in. szkoła zawodowa w Chingoli, stolarska w Kazembe i rolnicza w Lufubu.

Jan Paweł II to pierwszy papież w historii który płynął gondolą, trzymał misia koalę na rękach, czy nie protestował kiedy zakładano mu indiański pióropusz na głowę, ale także jest pierwszym Papieżem, który pokazał ogrom ludzkiej choroby i cierpienia. Jaki sens miała obecność schorowanego papieża w krzykliwej i merkantylnej rzeczywistości współczesnego świata? Aczkolwiek sam Papież uważał, że świat bez ludzi chorych - choć zabrzmi to może paradoksalnie - byłby światem uboższym o przeżycie ludzkiego współczucia, uboższym o doświadczenie nieegoistycznej, niekiedy wręcz "heroicznej miłości". Cierpienie przeraża. Trudno nam oglądać człowieka, który kilkanaście razy objechał cały świat, tryskał energią i witalnością, spotkał setki milionów ludzi, był niezwykle aktywny, a z wolna choroba kompletnie go unieruchomiła i zamknęła mu usta. Jak przemawiało i przemawia do nas to milczące cierpienie papieża?  Ważnym aspektem cierpienia Papieża był fakt w jaki sposób umarł Ojciec Święty. Nie chciał pójść do szpitala, ale odchodził wśród bliskich. Po prostu pogodził się ze śmiercią, nie uciekał przed nią. Znamienne, że często w naszych rodzinach starsi i chorzy umierają nie w domu, lecz na szpitalnym łóżku w samotności. Materiał filmowy będzie przypomnieniem tych ostatnich chwil jakie spędziliśmy z Papieżem, tym schorowanym i tym cierpiącym.