Film eksploruje kontrowersyjny świat turystyki wojennej, oferującej ekstremalne doświadczenia na froncie. Wojna staje się luksusowym towarem, a film pyta, co pozostaje turystom po uświadomieniu sobie swojego szczęścia.

Czternastu mężczyzn wstępuje do nowicjatu Zakonu Jezuitów. Są tam odcięci od świata przez dwa lata. To przysłowiowa pustynia, są bez pieniędzy, telefonów, dostępu do internetu, kontaktów ze znajomymi, poddawani różnym próbom. Przez ten czas muszą zmierzyć się z decyzją czy życie zakonne jest na pewno wyborem dla nich. I zostać na całe życie albo odejść. "Jak będziesz siedział w budzie, to będziesz widział owoce w codzienności." - mówi do nowicjuszy ich przełożony. Doskonałe zdjęcia pustyni Wojciecha Staronia („Ptaki śpiewają w Kigali”, „Plac Zbawiciela”) zakreślają symboliczny horyzont doświadczeń nowicjuszy, a refleksyjna muzyka Adama Bałdycha podkreśla medytacyjny rytm filmu.

Popołudniowy spokój na jednej z ulicy zostaje zakłócony zdarzeniem, które na chwilę wytrąca kilku przechodniów z ich spraw codziennych. Leżący na trawie człowiek staje się tytułowym problemem, nie tylko dla mieszkańców osiedla, ale i dla służb medycznych oraz policji.

Polska ornitolog pracująca w Rwandzie ratuje młodą dziewczynę z plemienia Tutsi.

Twórczość ks. Jana Twardowskiego oczami kolejnych osób, które odnajdują w jego tekstach komentarz do własnego życia i otaczającego ich świata.

Mieszkający z matką Mariusz wyprowadza się na nowe osiedle.

Historia pierwszej romskiej poetki, której wiersze zostały spisane i przetłumaczone na język polski.

Małżeństwo z dwójką dzieci przenosi się do Argentyny, gdzie matka rozpoczyna nauczanie języka polskiego wśród emigrantów.

Wala to młoda rozwiedziona kobieta. Jest matką kilkuletniego syna. Pracuje w fabryce wódki w rosyjskim Zygulyowsku, ale mieszka w jednym mieszkaniu z matką i 17 – letnim bratem. Mimo braku perspektyw Wala jest ambitna. Chce osiągnąć w życiu coś znacznie więcej niż oferuje jej prowincjonalny los. I to bez względu na cenę, jaką przyszłoby jej za to zapłacić. Marzy o wyjeździe do Moskwy i karierze aktorki. Uczęszcza na warsztaty aktorstwa, tańca i śpiewu, ale nikt wokół nie rozumie jej marzeń i aspiracji. Matka Wali utrzymuje się sama, ale odmawia przejęcia opieki nad wnukiem. W dodatku, po 30 latach, poznała w końcu miłość życia i ma nadzieję na jej spełnienie. Koledzy Wali również są wobec jej planów sceptyczni. Uważają je za dziwne i na wyrost wobec życia, od którego oczekuje więcej niż może dostać. Nie wierzą w talent Wali i zniechęcają ją do wyjazdu, strasząc, że w Moskwie skończy ona na ulicy. Wala się jednak nie poddaje. W końcu podejmuje odważną życiową decyzję. Bez względu na ryzyko zostawia syna z babcią i wybiera wyjazd po karierę. Matka Wali nie ma wyjścia. Jest zmuszona zrezygnować z miłości na rzecz opieki nad wnukiem.

Film opowiada o losach niechcianego dziecka w przeciągu sześciu tygodni od urodzenia. Jest to czas, w którym matka biologiczna powinna podjąć ostateczną decyzję o zrzeczeniu się praw rodzicielskich, bo tylko w ten sposób otwiera dziecku możliwość adopcji.

Kociary to specyficzny typ człowieka. Trochę zwariowane, ale obdarzone złotym sercem, ciepłe, serdeczne. Najczęściej też samotne: z konieczności, wskutek zrządzenia losu, rzadziej z wyboru. Gdy wokół nich zaczyna brakować bliskich osób, swoje uczucia przelewają na koty: bo miłe, śliczne, niegroźne, ale też niezależne i nieufne. I bardziej bezbronne niż pies, więc bardziej potrzebujące pomocy. A kociary muszą mieć kogoś, komu byłyby potrzebne, kim mogłyby się opiekować, kogo mogłyby pogłaskać. Choćby to był tylko zdziczały, bezpański, głodny kot. Film Pawła Łozińskiego, reżysera i scenarzysty filmów fabularnych i dokumentalnych, syna jednego z najbardziej znanych polskich dokumentalistów, Marcela Łozińskiego, to cztery portrety takich "kocich mam" rozpisane na cztery pory roku. Kociara "wiosenna" zachowała jeszcze resztki dawnej urody, choć jest już panią w podeszłym wieku. Miała wielu adoratorów i bardzo przystojnego męża. Uwielbiana, podziwiana, u schyłku życia została zupełnie sama. Żyje wspomnieniami i dokarmianiem kotów. W oczekiwaniu na następną, zapewne już ostatnią miłość dopieszcza koty w ogrodzie botanicznym.  Kociarę "letnią" kamera podpatruje na cmentarzu. Pewnie odwiedza tam czyjś grób, ale przy okazji zawsze ma w torbie coś smacznego dla dzikich kotów, całkiem licznych na cmentarzu. Przemawia do nich cichym, łagodnym głosem, obiecuje, że niedługo znów przyjdzie, choć one to wiedzą i bez jej zapewnień. Najodważniejsze pozwalają się nawet głaskać, inne wolą trzymać bezpieczny dystans. Pyszne kąski przełamują jednak wszystkie lody. Kociara "jesienna" na dokarmianie przychodzi z mężem. W parkowych haszczach nie brakuje dzikich kotów. Oboje prześcigają się w ich wypatrywaniu, rozpoznawaniu. Podsuwają im jedzenie, kłócąc się o to, kto ma do zwierzaków lepsze podejście i kogo one bardziej lubią. Koty zastępują im dzieci, które pewnie już dawno i daleko wyfrunęły z rodzinnego gniazda. Kociarze "zimowej", emerytowanej nauczycielce, niestraszny nawet największy mróz. Na dokarmianie kotów wychodzi późnym wieczorem, gdy psiarze już wrócą do domów z ostatnich spacerów. Pustymi ulicami ciągnie za sobą wózek z jedzeniem. Podopiecznych ma wielu, tak jak kiedyś uczniów. Mówi o kotach jak o ludziach: wymienia ich imiona, opowiada o ich charakterach i upodobaniach. Mocno przeżywa śmierć każdego z nich. Od nocnych wypraw nie powstrzymuje jej nawet wspomnienie złodziejskiego napadu, którego padła kiedyś ofiarą. Bo przecież wie, że koty na nią czekają.

Oparta na faktach opowieść o dramatycznych losach małżeństwa z dwójką dzieci, które znalazło się w finansowych tarapatach.

Wybór życiowego partnera to jedna z najważniejszych decyzji w życiu i zarazem wielka niewiadoma. Jeszcze więcej niepewności i dylematów towarzyszy osobom, których wybranek czy wybranka pochodzą z innego kraju czy kręgu kulturowego: mówią innym językiem, mają inną mentalność, inne doświadczenia. Przeciwnicy takiego rozwiązania mówią, że większość mieszanych małżeństw nie wytrzymuje próby czasu, że trudno im się dotrzeć, porozumieć. Zwolennicy twierdzą z kolei, że wielonarodowość czyni związek ciekawszym, nie pozwala popaść w rutynę. Dwie reżyserki: Polka Kinga Dębska i Czeszka Lenka Wimmerova postanowiły sprawdzić, jak jest w praktyce. Bohaterami swojego filmu uczyniły cztery polsko-czeskie pary w różnym wieku i na różnym etapie rozwoju ich związku. Lenka i Wojtek dopiero stoją u progu wspólnego życia. Alice i Mateusz to niemal modelowe małżeństwo w średnim wieku z dwiema uroczymi córeczkami, wygodnym domem i samochodem. Silvie i Józio mieszkają razem, kochają się, ale nie mają ślubu. Ewa i Cestmir jesień życia spędzają w drewnianej chacie w Karkonoszach.

Film zrealizowany w Centrum Rzeźby Polskiej w Orańsku, podczas warsztatów rzeźbiarskich dla osób głuchoniewidomych. Przy pomocy kamery ukazany zostaje w nim proces tworzenia, który ściśle wiąże się z poznawaniem siebie. Towarzyszy mu wahanie, złość i radość.