II wojna światowa dobiega końca, jednakże dla wielu nie jest to koniec trwającego od lat koszmaru. Pod koniec 1944 roku setki tysięcy węgierskich kobiet i mężczyzn zostaje wywiezionych do sowieckich obozów pracy, by w większości przypadków nigdy z nich nie powrócić. Irén trafia do jednej z donieckich kopalń, gdzie zaharowuje się wraz z innymi kobietami na śmierć, wierząc jednak, że kiedyś nadejdzie koniec ich katuszy. W świecie, gdzie panuje wieczna zima, uczy się z każdym kolejnym dniem sztuki przeżycia, starając się przy tym zachować choć resztki godności.

Węgry, rok 1925. Kraj ciągle nie potrafi podnieść się po porażce zaznanej podczas I wojny światowej. Nawet na ulicach wielkich miast widać biedę i coraz większą amoralność postaw. Ludzie są rozgoryczeni, nie potrafią znaleźć dla siebie miejsca, a na dodatek nic nie zapowiada poprawy ich bytu. Niektórzy decydują się wziąć sprawy we własne ręce. Tak jak Ferenc, który po wojnie rozwinął intratny biznes - jest właścicielem rzeźni zaopatrującej część kraju w jakościowe mięso - i dorobił się małej fortuny. Pewnego dnia w jego życiu zjawia się dawny kompan, Gusztáv, poszukiwany listem gończym były żołnierz, który żąda zwrotu wojennego długu. Ferenc oferuje mu jednak w zamian pracę w rzeźni. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że mężczyzna przybywa wraz z żoną, kobietą tak piękną i tajemniczą, że z miejsca wywołuje u Ferenca przyspieszone bicie serca i odpływ krwi z mózgu. Rzeźnik postanawia, że musi ją posiąść, niezależnie od kosztów, za wszelką cenę. Takie czasy, że wszystko wydaje się być na sprzedaż.

Samotna pielęgniarka szuka miłości swego życia. Chętnych nie brakuje.