Lyubov Orlova 

Radziecka aktorka, śpiewaczka i tancerka. Urodziła się 11 lutego 1902 roku w Zwienigorodzie w pobliżu Moskwy. Zarówno matka, Eugenia Suchotina, jak i ojciec, Piotr Orłow, pochodzili z warstwy ziemiańskiej. Ojciec był oficerem carskiej armii i pracował w rosyjskim ministerstwie wojny. Rodzice, pragnąc, by została pianistką, posłali ją do średniej szkoły muzycznej, po skończeniu której w latach 1919-1922 studiowała w Moskiewskim Konserwatorium w klasie fortepianu. Po rewolucji bolszewickiej w Rosji sytuacja materialna Orłowów pogorszyła się, nie pozwalając dziewczynie na ukończenie studiów.

Począwszy od 1920 roku przez sześć lat pracowała jako taper w kilku moskiewskich kinach. Pracując, w latach 1922-1925 uczyła się aktorstwa, tańca i choreografii w Moskiewskim Teatrze Artystycznym. Po ukończeniu studiów została przyjęta do Moskiewskiego Teatru Muzycznego im. Konstantina Stanisławskiego na etat chórzystki. W tym samym 1926 roku została żoną Andrieja Bierzina. Cztery lata później mąż za działalność opozycyjną został aresztowany i uznany za wroga ludu trafił do łagru. Orłowa potępiła męża i po jego uwięzieniu przeprowadziła rozwód. Dwa lata później wystąpiła po raz pierwszy jako solistka w operetce Jacquesa Offenbacha. Po rozwodzie związała się z austriackim impresariem, lecz to był epizod w jej życiu, który nie trwał długo. Od momentu aresztowania męża Orłowa zaczęła mieć problemy z alkoholem.

W 1933 roku ujrzał ją po raz pierwszy Grigorij Aleksandrow, czołowa obok Siergeja Eisensteina postać kina radzieckiego, i zaproponował jej rolę w filmie "Świat się śmieje". Wkrótce też zostali małżeństwem. Był to przełomowy moment zarówno w karierze, jak i w życiu artystki. Po premierze filmu stała się prawdziwą gwiazdą. Wielbiły ją tłumy, a nawet sam Józef Stalin ostentacyjnie okazywał swoją sympatię, jednak łaskawość dyktatora miała granice. Gdy poprosiła o informację na temat losu byłego męża, została wezwana na Łubiankę i poinformowana, że mąż czuje się doskonale i jeśli tylko ma ochotę, może do niego dołączyć, aby dzielić wspólnie celę. Nigdy już takich pytań nie zadawała.

W kolejnych cieszących się ogromną popularnością filmach, "Cyrk" i "Wołga, Wołga", do których muzykę, tak jak do "Świat się śmieje", skomponował Izaak Dunajewski, imponowała śpiewem (dysponowała koloraturowym sopranem), tańcem i urodą. Publiczność masowo chodziła do kin, a władze obsypywały ją nagrodami. Niestety, pojawiający się już wcześniej problem alkoholowy znów dał znać o sobie. W gazecie "Sowietskoje Iskusstwo" ukazał się artykuł mówiący o uzależnieniu artystki. Aleksandrow, nie widząc innego wyjścia, zagroził jej przerwaniem dalszej kariery, co na jakiś czas poskutkowało.

  W 1941 roku atak Niemiec na ZSRR zastał Lubow Orłową wraz z mężem w Rydze. Udało im się ujść przed armią niemiecką do Moskwy, skąd zostali ewakuowani do Azerbejdżanu. W Baku w roku 1943 nakręcili film zatytułowany "Rodzina", który jednak, nie znajdując uznania w oczach cenzury, nie został dopuszczony do rozpowszechniania.

W roku 1955 powróciła do pracy na scenie. Występowała w Teatrze Mossowiet. Po wojnie powstało sześć filmów z jej udziałem. "Pamiątka z Rosji" z roku 1960 okazał się całkowitą porażką. Ostatnim był, wyreżyserowany przez Aleksandrowa, "Skworiec i Lira" z roku 1974. Orłowa po obejrzeniu gotowego materiału tak była zaszokowana swym wyglądem, że na jej prośbę nie doszło do premiery filmu.

Od aresztowania pierwszego męża w 1930 roku Orłowa zmagała się nie tylko z uzależnieniem od alkoholu. Doznała też rzadko spotykanej nadwrażliwości na dzienne światło. Spędzała dużo czasu w pokoju z zasłoniętymi oknami. Cierpiała na bezsenność i zażywała duże ilości leków. 26 stycznia 1975 roku zmarła w trzy dni po swych 73. urodzinach. Przyczyną śmierci był rak trzustki. Została pochowana na cmentarzu przy Klasztorze Nowodziewiczym w Moskwie. Jest to miejsce spoczynku wielu wybitnych Rosjan.