Elisabeth Bergner 

Na świat przyszła jako Elisabeth Ettel w Drohobyczu w Austro-Węgrach (dzisiejsze tereny Ukrainy) pod koniec XIX wieku. Aktorstwem zajęła się w Innsbrucku jako 15-letnia dziewczyna. W Wiedniu była modelką rzeźbiarza Wilhelma Lehmbrucka, który się w niej zakochał. Elisabeth wyjechała do Niemiec, do Monachium, a potem do Berlina.

Na ekranie debiutowała rolą w "Der Evangelimann". W 1924 roku spotkała Paula Czinnera, reżysera, scenarzystę i producenta filmowego, który zaproponował jej główną rolę w "Nju - Eine unverstandene Frau". Od tej pory stali się partnerami w życiu i na ekranie. Wraz z nadejściem fali antysemityzmu po zwiększonych wpływach nazistów na niemiecką politykę, Bergner i Czinner wyemigrowali do Londynu (oboje byli pochodzenia żydowskiego). Tam pobrali się w 1933 roku.

To w Wielkiej Brytanii powstał film "Katarzyna Wielka" w reżyserii Czinnera i z piękną Elisabeth w roli carycy. Obrazu nie pokazano jednak w Niemczech. W Londynie Bergner pracowała też na scenie. To z myślą o niej swoją ostatnią sztukę napisał J.M. Barrie. Rola w brytyjskim filmie "Nie odchodź ode mnie" spotkała się z dużym uznaniem krytyków za oceanem i Bergner została nominowana do Oscara za najlepszą rolę pierwszoplanową żeńską. Rok później pojawiła się w "Jak wam się podoba" jako Rozalinda. Partnerował jej o 10 lat młodszy aktor brytyjski, wschodząca gwiazda, 29-letni Laurence Olivier. Mimo wszystko wolała jednak udział w produkcjach teatralnych. W owym czasie często występowała na Broadwayu. W latach 50. powróciła na krótko do Niemiec, by osiedlić się z powrotem w Londynie. Tam zmarła w wieku 88 lat.

Wiele osób uważa, że stworzona przez Josepha L. Mankiewicza postać Margo Channing z filmu "Wszystko o Ewie" jest oparta na życiowej historii Elisabeth Bergner, która sama udzieliła o tym wywiadu.