Alejandro Jodorowsky 

Filmy Alejandro Jodorowskiego, jak wiele rzeczy unikatowych, są przedmiotem silnych kontrowersji - wielbione za bezkompromisową artystyczną wizję i niebywałą erudycję twórcy a ganione za pretensjonalność i "pseudo-głębię" w praktyce tej erudycji. Pomimo pewnej prawdy w ostatnim zarzucie, trudno jest odmówić starannej, cebulowej struktury tych dzieł i graniczącego z obsesyjno-kompulsywnym wysiłku, jaki wszedł w opracowanie każdego, nawet najmniejszego szczegółu. I ten paradoks właśnie czyni je interesującym - Jodorowsky w każdej klatce zarzuca nas nowym symbolem, w każdej scenie metaforą czy alegorią, a nadrzędna struktura jest tak niewiarygodna, że w zależności od nastroju widza można zarówno dopuszczać się interpretacji powierzchownej, jak i inteligenckiej. Każde, nawet najbardziej szalone podejście oferuje odbiorcy coś nowego - i, w obliczu umowności całej sprawy, może być zupełnie trafne.