Zanim zacznę twórcom "Podejrzanych zakochanych" robić wyrzuty, chciałbym im podziękować. Za to, że nie małpowali Hollywoodu. Zamiast tego próbowali nakręcić nad Wisłą elegancką i zgrabną komedię pomyłek w rodzaju tych, jakie we Francji robił chociażby Francis Veber ("Kolacja dla palantów", "Klatka szaleńców"), a w Wielkiej Brytanii Frank Oz ("Zgon na pogrzebie"). A także za to, że w ich filmie dowcip słowny nie polega na rzucaniu mięsem co drugie zdanie ku uciesze przyodzianej na sportowo publiczności.
Niestety, jeśli chodzi o całą resztę, "Podejrzani..." nie mogą liczyć na wyrok uniewinniający. Szwankuje zwłaszcza scenariusz, który w przypadku tego gatunku powinien być najmocniejszym ogniwem. Zwroty akcji i wysilone gagi nie splatają się ze sobą w mocarny fabularny klincz, a większość pomysłów jest wydumana. Trudno uwierzyć w historię odnoszącego sukcesy producenta telewizyjnego (Bartek Kasprzykowski) oraz srogiej gwiazdy palestry (Sonia Bohosiewicz), którzy uwodzą się nawzajem na czacie, ale na tête-à-tête w realu wolą wysłać podstawionych, piękniejszych od nich figurantów. Czy internet zrobił niedoszłym kochankom wodę z mózgu, skoro nie rozumieją, że po wykręceniu takiego numeru nie mają co liczyć na prawdziwy romans? Równie dyskusyjny jest wątek jednego z pozorantów (Rafał Królikowski), który okazuje się bliźniaczo podobny do pułkownika strzegącego w hotelu biżuterii po rosyjskich monarchach. Zupełnie przypadkowo okazuje się, iż druga figurantka (Weronika Książkiewicz) jest w zmowie z owym wojskowym, co dla figuranta numer jeden i reszty bohaterów wróży same kłopoty. Podobne cudowne zbiegi okoliczności zdarzają się w filmie co dziesięć minut. Ja rozumiem, że oglądamy bajkę. Ale wypadałoby jednak zachować przynajmniej odrobinę prawdopodobieństwa, nieprawdaż?
Komedia Sławomira Kryńskiego szybko zamienia się w bezwładną sztafetę, w której bohaterowie kursują między hotelowymi pokojami. Ktoś zostaje porwany, ktoś inny gubi się albo dostaje po głowie ciężkim narzędziem. Nudne to wszystko i pozbawione wdzięku, pomimo udziału dobrych, budzących sympatię odtwórców głównych ról. Żal zwłaszcza fantastycznego Rafała Rutkowskiego, który jakoś nie może trafić w kinie na rolę godną swojej vis comica. Od marnowania potencjału aktorów bardziej denerwuje mnie tylko obłuda twórców. Najpierw nabijają się z product placement w telewizyjnych tasiemcach, by za chwilę rozpocząć na ekranie rewię sponsorskich marek: portalu randkowego, taniego wina, wódki, a wreszcie hotelu, w którym rozgrywa się akcja filmu. Panie i panowie, albo robimy komedię, albo biznes. Faryzejstwo nikogo nie śmieszy.
Niestety, jeśli chodzi o całą resztę, "Podejrzani..." nie mogą liczyć na wyrok uniewinniający. Szwankuje zwłaszcza scenariusz, który w przypadku tego gatunku powinien być najmocniejszym ogniwem. Zwroty akcji i wysilone gagi nie splatają się ze sobą w mocarny fabularny klincz, a większość pomysłów jest wydumana. Trudno uwierzyć w historię odnoszącego sukcesy producenta telewizyjnego (Bartek Kasprzykowski) oraz srogiej gwiazdy palestry (Sonia Bohosiewicz), którzy uwodzą się nawzajem na czacie, ale na tête-à-tête w realu wolą wysłać podstawionych, piękniejszych od nich figurantów. Czy internet zrobił niedoszłym kochankom wodę z mózgu, skoro nie rozumieją, że po wykręceniu takiego numeru nie mają co liczyć na prawdziwy romans? Równie dyskusyjny jest wątek jednego z pozorantów (Rafał Królikowski), który okazuje się bliźniaczo podobny do pułkownika strzegącego w hotelu biżuterii po rosyjskich monarchach. Zupełnie przypadkowo okazuje się, iż druga figurantka (Weronika Książkiewicz) jest w zmowie z owym wojskowym, co dla figuranta numer jeden i reszty bohaterów wróży same kłopoty. Podobne cudowne zbiegi okoliczności zdarzają się w filmie co dziesięć minut. Ja rozumiem, że oglądamy bajkę. Ale wypadałoby jednak zachować przynajmniej odrobinę prawdopodobieństwa, nieprawdaż?
Komedia Sławomira Kryńskiego szybko zamienia się w bezwładną sztafetę, w której bohaterowie kursują między hotelowymi pokojami. Ktoś zostaje porwany, ktoś inny gubi się albo dostaje po głowie ciężkim narzędziem. Nudne to wszystko i pozbawione wdzięku, pomimo udziału dobrych, budzących sympatię odtwórców głównych ról. Żal zwłaszcza fantastycznego Rafała Rutkowskiego, który jakoś nie może trafić w kinie na rolę godną swojej vis comica. Od marnowania potencjału aktorów bardziej denerwuje mnie tylko obłuda twórców. Najpierw nabijają się z product placement w telewizyjnych tasiemcach, by za chwilę rozpocząć na ekranie rewię sponsorskich marek: portalu randkowego, taniego wina, wódki, a wreszcie hotelu, w którym rozgrywa się akcja filmu. Panie i panowie, albo robimy komedię, albo biznes. Faryzejstwo nikogo nie śmieszy.
Moja ocena:
3
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
