Recenzja filmu

Erin Brockovich (2000)

Erin Brockovich to kobieta doświadczona przez los. Ma za sobą dwa rozwody, a ze sobą trójkę dzieci (pozostałości po poprzednich związkach). Nie ma za to pieniędzy, wykształcenia ani widoków na pracę. W dodatku jej wybuchowe, choleryczne usposobienie, niewyparzona buzia i ekstrawagancki styl ubioru sprawiają, że łatwo zraża do siebie innych. Jednak pewnego dnia, przypadkowe zdarzenie sprawia, że życie pani Brockovich odmienia się o 180 stopni. Staje się to, kiedy jej zdezelowany samochód zostaje potrącony przez innego kierowcę. Erin występuje wówczas do sądu o odszkodowanie. I pomimo że wysiłki wynajętego przez nią doświadczonego adwokata Eda Masry zdają się na nic (ponieważ swym bezceremonialnym zachowaniem zraża do siebie sąd i poprzez to przegrywa całą sprawę), za to zyskuje coś znacznie cenniejszego niż kilka dolarów, które rozeszłyby się równie szybko, jak się znalazły. Zyskuje nową pracę. A wszystko to dzięki Edowi, który, chociaż niezbyt chętnie, to jednak daje jej zatrudnienie w kancelarii adwokackiej. Tam Brockovich dokonuje ważnego odkrycia. Dowiaduje się, że potężny koncern doprowadził do zanieczyszczenia wody w małym prowincjonalnym miasteczku, którego mieszkańcy od dawna zapadają na najrozmaitsze choroby. Ponieważ jest kobietą czynu i pomimo swojej wybuchowości osobą wrażliwą oraz czułą na ludzką krzywdę, postanawia nie zostawiać sprawy samej sobie i bierze ster we własne ręce, przejmując tym samym odpowiedzialność za życie mieszkańców Hinkley. Cóż mogę powiedzieć o filmie? Erin Brockovich niewątpliwie dużo zyskał dzięki osobie Julii Roberts. Uważam, że spisała się ona znakomicie i nawet nie potrafię sobie wyobrazić nikogo innego na jej miejscu. Aktorka ta dała z siebie wszystko i doskonale widać to po tej kreacji. Julia Roberts wypadła niezwykle naturalnie. Połączyła ona w jedno wrażliwość kobiety współczującej, którą dało się wyczuć podczas jej rozmów z poszkodowanymi (np. 10-letnią, chorą na raka Annabelle) z drapieżnością, jaką wykazać się musi adwokat, broniący swej sprawy. Także powiązanie w jedność zdesperowanej, bezrobotnej, samotnej i zwyczajnie wkurzonej tym wszystkim kobiety, która jest tym bardziej zdesperowana, że z braku innych możliwości musi oddawać swoje dzieci pod opiekę gburowatej, śmierdzącej łojem, nieodpowiedzialnej kobiecie, w dodatku dającej przy każdych "odwiedzinach" wyczuć biednej Erin swoje niezadowolenie, wynikłe z powstałej sytuacji, z czułością oraz delikatnością kochającej matki wyszło jej nienagannie. Krótko mówiąc: sądzę, że Roberts odstawiła kawał dobrej roboty i powinna być z siebie dumna. Ponadto daję plus za charakteryzację. Zarówno przedstawienie wizerunku sexownej Erin, jak i zapuszczonych pań z biura, czy też sztywnej i dopiętej na ostatni guzik, perfekcjonistycznej pani Adwokat PG&E, albo wyniszczonych nowotworami mieszkańców Hinkley wyszło charakteryzatorowi bardzo dobrze. Także scenograf spisał się jak należy. Dom wiecznie zabieganej, trochę nieuporządkowanej samotnej matki, świetnie odzwierciedlał wyglądem sytuację życiową i charakter swojej pani. Również inne pomieszczenia swoim wyglądem dobrze oddawały należytą atmosferę. A minusy? Film nie należy do tych, które sprawiają, że do serca odbiorcy wkrada się dreszcz emocji. Ale za to świetnie się nadaje na zimowe wieczory albo gdy człowiek zmęczony po całym dniu pracy marzy tylko o odpoczynku przy TV, w którym obejrzy coś spokojnego i w miarę lekkiego. Niektórym (tym bardziej żądnym wrażeń) może się wydawać, że Erin Brockovich to lekkie "przynudzanie", ale w końcu czy po filmie biograficznym, dramacie, można by się spodziewać bitwy, strzelaniny, szybkich samochodów, jeszcze szybszych zwrotów akcji i masy efektów specjalnych? Bo mi się nie wydaje.