Choć tytuł filmu nie brzmi zbyt porywająco, to nie jest on kroniką życia jakiegoś ekologa, a raczej emocjonującą historią bohatera rodem z powieści awanturniczej. Dokument Trish Dolman nie tylko przypomina kilka dekad światowego ruchu na rzecz ochrony środowiska, również przybliża postać jego super i zarazem antybohatera. A przede wszystkim – przedstawia przejmującą relację z wielorybo- i fokobójstwa.
Bo tak pewnie według Watsona należałoby nazwać masakrę zwierząt dokonywaną przez ludzi. Ten siwy pan z o łagodnym wyglądzie jest jednym z najbardziej radykalnych działaczy ekologicznych, a jego metody, wykraczające poza granice prawa, wzbudzają kontrowersje nawet wśród samych aktywistów. – Protesty są bez sensu. Mam krzyczeć: "Nie mordujcie wielorybów"? To jedynie wyraz bezsilności. Ja wolę działać – wyznaje Watson. Więc przemierza wraz z członkami swojej organizacji, Sea Shepherd, morza na całym świecie, aby ścigać statki wielorybnicze i uniemożliwiać im krwawe łowy. Jeśli jest taka potrzeba – nie unikając przy tym nawet konfrontacji z przeciwnikiem.
Stąd wynikł też konflikt Watsona z Greenpeacem, którego był jednym z założycieli. Pozostali członkowie rady nadzorczej organizacji w pewnym momencie sprzeciwili się metodom eko-pirata, pozostając przy pacyfistycznej ideologii, z której ich ruch wziął początek. Film obszernie przywołuje wypowiedzi przyjaciół bohatera z jeszcze hipisowskich czasów, dzięki czemu nie zyskujemy jednostronnego obrazu herosa walczącego przeciwko złym tego świata, lecz poznajemy również jego mniej godne podziwu strony charakteru, takie jak chęć popularności i egocentryzm. Przy okazji, mamy szansę prześledzić, jak w ogóle rozwijał się Greenpeace i zdać sobie sprawę z tego, jak wiele w naszej świadomości ekologicznej przez kilkadziesiąt ostatnich lat się zmieniło. Duże wrażenie wywołują migawki z lat 60. i 70., kiedy to grupa młodych ludzi rozpoczęła ekologiczne protesty. Chyba jeszcze większe – powojenne kroniki filmowe, w których połowy wielorybów są pokazywane jak strategiczny sukces, a towarzyszy im podniosła, patriotyczna muzyka. To pozwala spojrzeć na dyskusyjne działanie Watsona z szerszej perspektywy: gdyby nie tacy ludzie jak on, może nadal społeczność międzynarodowa nie widziałaby niczego złego w masowym zabijaniu morskich zwierząt?
Podobnie jak z "Zatoki delfinów", z "Eko-pirata..." dowiemy się paru faktów o wyjątkowej inteligencji naszych morskich braci, więc sceny, na których są oni mordowani, tym mocniej poruszą nasze emocje. Cała historia nie wydaje się na siłę udramatyzowana, ale w miarę obiektywnie przybliża nam kolejne epizody walki Watsona przeciw nielegalnym połowom. I trzyma w napięciu jak dobry thriller. Bo w końcu toczy się tu walka nie tylko o kilka zagrożonych gatunków, ale cały ekosystem i nasze przeżycie. Co eko-pirat Watson dobitnie nam uświadamia.
Bo tak pewnie według Watsona należałoby nazwać masakrę zwierząt dokonywaną przez ludzi. Ten siwy pan z o łagodnym wyglądzie jest jednym z najbardziej radykalnych działaczy ekologicznych, a jego metody, wykraczające poza granice prawa, wzbudzają kontrowersje nawet wśród samych aktywistów. – Protesty są bez sensu. Mam krzyczeć: "Nie mordujcie wielorybów"? To jedynie wyraz bezsilności. Ja wolę działać – wyznaje Watson. Więc przemierza wraz z członkami swojej organizacji, Sea Shepherd, morza na całym świecie, aby ścigać statki wielorybnicze i uniemożliwiać im krwawe łowy. Jeśli jest taka potrzeba – nie unikając przy tym nawet konfrontacji z przeciwnikiem.
Stąd wynikł też konflikt Watsona z Greenpeacem, którego był jednym z założycieli. Pozostali członkowie rady nadzorczej organizacji w pewnym momencie sprzeciwili się metodom eko-pirata, pozostając przy pacyfistycznej ideologii, z której ich ruch wziął początek. Film obszernie przywołuje wypowiedzi przyjaciół bohatera z jeszcze hipisowskich czasów, dzięki czemu nie zyskujemy jednostronnego obrazu herosa walczącego przeciwko złym tego świata, lecz poznajemy również jego mniej godne podziwu strony charakteru, takie jak chęć popularności i egocentryzm. Przy okazji, mamy szansę prześledzić, jak w ogóle rozwijał się Greenpeace i zdać sobie sprawę z tego, jak wiele w naszej świadomości ekologicznej przez kilkadziesiąt ostatnich lat się zmieniło. Duże wrażenie wywołują migawki z lat 60. i 70., kiedy to grupa młodych ludzi rozpoczęła ekologiczne protesty. Chyba jeszcze większe – powojenne kroniki filmowe, w których połowy wielorybów są pokazywane jak strategiczny sukces, a towarzyszy im podniosła, patriotyczna muzyka. To pozwala spojrzeć na dyskusyjne działanie Watsona z szerszej perspektywy: gdyby nie tacy ludzie jak on, może nadal społeczność międzynarodowa nie widziałaby niczego złego w masowym zabijaniu morskich zwierząt?
Podobnie jak z "Zatoki delfinów", z "Eko-pirata..." dowiemy się paru faktów o wyjątkowej inteligencji naszych morskich braci, więc sceny, na których są oni mordowani, tym mocniej poruszą nasze emocje. Cała historia nie wydaje się na siłę udramatyzowana, ale w miarę obiektywnie przybliża nam kolejne epizody walki Watsona przeciw nielegalnym połowom. I trzyma w napięciu jak dobry thriller. Bo w końcu toczy się tu walka nie tylko o kilka zagrożonych gatunków, ale cały ekosystem i nasze przeżycie. Co eko-pirat Watson dobitnie nam uświadamia.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
