Recenzja filmu

Wystrzałowe wesele (2022)

Często wmawia się nam, że pełni szczęścia bez wesela nie zaznamy, a idealny ślub równa się katharsis, ekstaza i syndrom Stendhala. Nawet twórcy popcornowych odmóżdżaczy wiedzą jednak, że nie taki tort słodki i suknia biała, jak się je opisuje. Choć "Wystrzałowe wesele" obficie karmi się słabością widowni do wyidealizowanych fantazji, opatruje te marzenia cudzysłowem wielkości WTC. Cukierkowa słodycz topi się więc w przygodowej gorączce, a bąbel powagi pęka, zanim się pojawi. Brzmi obiecująco? Tak brzmi, wszak weselna branża zbyt mocno mebluje nasze głowy i oczekiwania. A jednak poza beką z okołoweselnej pretensji i kilkoma niezbyt odkrywczymi morał(k)ami "Wystrzałowe wesele" okazuje się niewypałem. Nawet bez obrażania się na śmieszkującą konwencję trzeba dużo dobrej woli, by pozostać ślepym na słabości filmu.


Fabułka, jak przystało na dwa zdania na krzyż, daje obietnicę rozrywki lekkiej i bezpretensjonalnej. Oto parę zakochanych, Darcy (Jennifer Lopez) i Toma (Josh Duhamel), tuż przed weselem na egzotycznej wyspie nachodzą wątpliwości i… piraci. Młodzi państwo nie zdążą obiecać sobie miłości aż do śmierci, gdy śmierć zacznie czyhać za rogiem. Zamiast subtelnej refleksji na temat ich przyszłości czekać ich będzie próba ognia: uratowanie weselnych zakładników, zahartowanie uczucia i, jakżeby inaczej, ocalenie wesela. Zadania niełatwe, szczególnie przy ekscentrycznej liście gości, ukrytych pretensjach w rodzinie i krępującej sukni ślubnej. Bez obaw, przechodzący kryzys męskości Tom w odpowiednim momencie podwinie rękawy, a tłumiona przez familię Darcy podwinie sukienkę. Zakochani dadzą zbirom słuszny wycisk, a miłość zbierze śmiertelne żniwo.

Grzesznie przyjemnej konwencji stanie na drodze lichy scenariusz (Mark Hammer) i pozbawiona odrobiny błyskotliwości reżyseria (Jason Moore). Stawiam dolary przeciwko kokosom, że w trakcie seansu zaśmiejecie się góra kilka razy. Być może zirytują was dowcipy przeciągnięte (jak ten z granatem) i nazbyt wujkowate (jak teściowa z karabinem). Raczej szybciej niż później zrozumiecie, że tzw. akcja jest tu grubo ciosanym slapstickiem, dialogi cierpią na montażową arytmię, a pointy w obrębie poszczególnych scen są dla twórców zbędnym balastem. Zderzenie sercowych perypetii, nieokrzesania głównych bohaterów i cudaczności ich rodzin sprawia, że akcja brana jest w nawias. Umowne są tu choreografie walk i strzelanin, hashtagiem traktowane są międzyludzkie relacje, a oklepane morały (o uprzedzeniach w rodzinie, o kompromisie jako gwarancji długoterminowej relacji i o tym, że pary idealne nie istnieją) wykładane są kawa na ławę. Trudno więc o zaangażowanie widza.


Jakkolwiek byśmy narzekali na tę wymownie niewiarygodną historię z oklepanym humorem, przyznać trzeba, że towarzyszy jej całkiem sympatyczna obsada. Pierwszoplanową obecnością 53-letnia Jennifer Lopez stanowi wyjątek potwierdzający branżową regułę: niejedna dojrzała aktorka mogłaby pozazdrościć jej takiego angażu. Ze spluwą w dłoniach i brudnymi kolanami J.Lo wpisuje się do coraz szerszej filmowej galerii emancypujących się panien młodych (to postęp w stosunku do "weselnej" filmografii Lopez). Choć walczy o swoje, nie traci nic ze swojego seksapilu. Josh Duhamel sprawdza się jako uroczy poczciwiec u jej boku. Złodziejką scen z drugiego planu okazuje się przeżywająca drugą młodość Jennifer Coolidge. Gwiazda "American Pie" i, ostatnio, "Białego Lotosu" potwierdza wizerunek odklejonej od rzeczywistości operowej damy, która serce ma na właściwym miejscu.

"Wystrzałowe wesele" to film banalny, pozbawiony błyskotliwości i indywidualności, bez pretensji do wielkości, z obsadą, która doskonale rozumie konwencję. Ni mniej, ni więcej. Wesele może i wystrzałowe, lecz film nie urywa.