Na próżno szukać tutaj rozbudowanej fabuły, momentami nawet denerwowało mnie, że znów siada na tej samej ławce i znów przechodzi to samo. Jednak stwierdzam, że między innymi dlatego właśnie jest mocno emocjonalny nawet dla kogoś, kto nigdy nie przechodził żałoby. Niemal od razu utożsamiłam się ze stratą bohatera. Można było wejść w stan emocjonalny postaci całym sobą, płakać i śmiać się razem z nim, poczuć ciężar, który nosi.