Po pierwsze miałem ogromną chrapkę na ten sezon, który jak się potem okazało jest zupełnie innym serialem od poprzedniego. Jedyną ich cechą wspólną są główne role tych
samych aktorów. Ale po pierwszym odcinku Asylum oczekiwania wzrosły do tego stopnia, że byłem jednak przekonany, że to będzie horror ze świetną fabułą. Po finale jedyne co
zostało, to mój podziw dla scenariusza i gratulacje dla twórców za wyjaśnienie wszystkich wątków. Fabuła nieprzewidywalna, rola aktorów oscarowa. Jednak co z klimatem z
poprzedniego? Zostało z tego niewiele, owszem pojawiły się stwory rodem z piwnicy nawiedzonego domu, mamy także nadnaturalne postacie, ale czegoś jednak zabrakło.
Finał dał mi taki cios, że długo zbierałem myśli i właściwie nie wiedziałem jak to ocenić. Chyba jednak niewiedza odgrywała tutaj ważną rolę. Gdybym wiedział, że ten serial
będzie zupełnie inny od poprzedniego, to nie robiłbym sobie takich nadziei. Większość wątków można zakwalifikować jako mystery drama z romansem w tle. Jest to opowieść,
którą bardzo chętnie przeczytałbym w książce. Jest ona niemal na mistrzowskim poziomie Kinga, który byłby skłonny coś takiego wymyślić.
Ocena 8.5/10 może troszeczkę zawyżona, za wprowadzenie pewnych banałów i uproszczenie niektórych wątków, ale pół oczka wyżej ląduje za sentyment do serii pierwszej.
Polecam nieprzekonanym, a także tym, którzy przestali oglądać go po pierwszych odcinkach, bo uznali, że jest on na na niższym poziomie od poprzednika.