Jest to w pewien sposób serial wyjątkowy, specyficzny, hermetyczny, zamknięty w środowisku artystycznym, bardziej rzekłbym teatralnym. Wiele ludzi nie będzie rozumiało odniesień w serialu, lecz to nie znaczy, że nie warto go oglądać, jeśli wcześniej nie miało się styczności ze sztuką. Wręcz przeciwnie.

Świetna charakteryzacja i scenografia nadaje mu wyjątkowego klimatu. Dialogi w końcu nie są sztuczne, jak to zdążyliśmy się przyzwyczaić na polskiej scenie. Ale co w artystach wartościowego oprócz ukazania niestabilności emocjonalnej poszczególnych aktorów? Ukazanie problemów z jakimi zmierzają się aktorzy teatralni. Ukazanie prawdy, że teatr to nie jest miejsce dla ludzi, którzy tego nie kochają. Szczególnie dobitnie ukazuje to scena z seniorką (Elżbietą Karkoszką), która miała bardzo ciekawy i prawdziwy tekst w 7 odcinku, jak również tekst księdza bardzo ładnie ujął pracę aktorów i ich "poświęcenie".
Serial ukazuje z jakimi problemami boryka się dziś Teatr. Jest to pokazane od strony dyrektora. Ukazuje jak układy i gierki polityczne mają wpływ na przyszłość pewnych instytucji, nie licząc się z widzami, odbiorcami tych instytucji. Pewni ludzie z góry są bezwzględni, kierują się tylko własnym interesem. Ukazuje jak ludzie, którzy kochają sztukę, muszą walczyć z przeciwnościami losu, jak poświęcają siebie, swoje zdrowie, swoje relacje rodzinne w imię idei, bo przecież tę sztukę kochają. Dla widza, dla tych chwil, kiedy są oklaskiwani lub kiedy mogą dostrzec na twarzach widzów płacz. To jest dla nich zapłata, ale to nie wystarczy, bo o teatr trzeba walczyć.
Przy niektórych scenach czułem lekką konsternację, zniesmaczenie, bo były dla mnie zbyt przesadzone, ale uznaję to za celowy zabieg i takie teatralne kreacje. Mimo wszystko, ja bym te kilka scen nakręcił inaczej.
Gorąco polecam, ze względu na kunszt aktorki na pewno, bo główny Marcin Czarnik gra w nim wyśmienicie o innych aktorach nie wspominając.