Nostalgiczny powrót do dzieciństwa.

Wydaje mi się, że miniserial się udał, mimo kilku wad. Początkowo przeszkadzał mi styl animacji — już wcześniej pojawił się animowany Asteriks o druidach, który moim zdaniem wyglądał wizualnie lepiej. Tutaj animacja prezentuje się nieco gorzej, ale można się do niej przyzwyczaić.

Historia, jak to w typowym Asteriksie, jest całkiem zgrabna i trudno jej coś poważnie zarzucić. Miło, że może trafić do nowych odbiorców. Pojawiają się odniesienia do popkultury, ale na szczęście nie są one zbyt nachalne.

Nie ma też nadmiaru typowo "netflixowej poprawności". Co prawda pojawia się postać mądrej, sprytnej, młodej dziewczyny — ale można to potraktować jako znak czasów i niech już tak będzie.

Momentami niektóre sceny mogą wywołać łezkę wzruszenia u fanów serii albo chwycić za gardło. Dałem ocenę 8 (trochę na wyrost), bo traktuję ten tytuł bardzo sentymentalnie. Brakowało mi trochę wyrazistej ścieżki dźwiękowej, ale też nie oglądałem go w idealnych warunkach, by wyłapać wszystkie detale.

Generalnie warto obejrzeć, jeśli ktoś szuka kojącej, nostalgicznej treści na miły wieczór.