Mam podobne wrażenia, naprawdę miałem obawy widząc zwiastuny że Dorociński przesadzi, jednak się nie zawiodłem.
Ja oryginały widziałem dawno, już nie pamiętam ich szczegółowo, ale dostarczyły mi swego rodzaju edukacji serialowej, i chyba wygodniej mi teraz się w to wgłębia, analizuje.
Przyznam że sprawia to niewielkie problemy w obiektywizmie ;) Jednak nadal sceny oddziaływają na mnie emocjonalnie, czuję się nieswojo momentami, parskam śmiechem. Więc źle nie jest, i świadczy o tym że polska wersja gorsza nie jest ;)


P.S. W amerykańskiej wersji w intrze była taka zabawka relaksacyjna z przelewającym się płynem w nieskończoność, która byłą analogią do plastyczności psychiki i niekończącą się pracą nad nią. Nie rozumiem polskiego odpowiednika, rozpadająca się ściana?