Piękna muzyka i kostiumy, genialny Tomasz Schuchardt w roli starszego Bodo ; również i Królikowski jako odtwórca młodszego wypada całkiem przyzwoicie. Serialowy Adolf Dymsza to czysta poezja, podobnie jak ojciec Eugeniusza. Ogólnie rzecz ujmując, nie ukrywajmy, że największym królem tego serialu jest Schuchardt - bardzo wiarygodny, ujmujący i na wskroś ludzki we wcieleniu człowieka z krwi i kości, naiwnego, butnego, zdolnego do wielkiego uczucia, ale też czynów raniących i małych. To lekki policzek dla tych, którzy w ikonach zawsze chcieliby widzieć monumentalizm pomników. 

 Zarówno po względem wizualnym, jak i muzyczno - estradowym wypada „Bodo” naprawdę przyjemnie w odbiorze. Pod aktorskim wypada wręcz świetnie, gdyby nie irytująca odtwórczyni postaci Ady. Nie pojmuję jak z głównej roli kobiecej, determinującej wszystkie decyzje bohatera, można było zrobić kobietę tak płaską, miałką i na wskroś nieciekawą. Obejrzałam wszystkie trzynaście odcinków i jestem pewna, że nie potrafię kompletnie nic o tej dziewczynie powiedzieć. Ona jest w tym serialu nieobecna, gdzieś sobie przemyka, robi nieszczęśliwe miny, a ja wciąż nic o niej nie wiem. Jest to wina nie tylko scenarzysty, który z jakichś powodów postanowił ukarać Adę i nie zapisać jej pozytywnie, albo chociaż „jakoś” w świadomości widza, ale i kiepsko dobranej aktorki. Sztywnej, wyuczonej kwestii szkolnym sposobem, sprawiającej wrażenie, że najchętniej to by z tego planu uciekła. Trochę rozczarowała mnie też Patrycja Kazadi ( ten jej francuski akcent!), choć z moim brakiem zaufania do jej warsztatu aktorskiego byłam nastawiona na kompletną katastrofę, a dostałam coś, co jest po prostu przeciętne. 

 Mimo wszystko, zdarzyło mi się uronić podczas oglądania łzę, a to zawsze przyjmuję za miernik końcowej oceny. Do „Bodo” raczej nie wrócę, jednak czas spędzony z serialem wspominać będę naprawdę miło.