Zacznijmy od tego, że gdyby serial skonfrontować z prawdziwym życiem, to zapewne skończyłby się po 3-4 odcinku, kiedy Ula jest zwalniana z firmy za wpadkę z mikrofonem na pokazie, gdzie później odbył się wypadek Marka. Ula została bezpodstawnie zwolniona z pracy i na tym by się skończyło, bo żadnemu ochroniarzowi, mimo sympatii, nie chciałoby się dociekać prawdy i historia by się skończyła :) stało się i szkoda, że odchodzi. Kropka.

Inna rzecz, niemożliwa w prawdziwym życiu, to umawianie się dwojga ludzi za każdym razem na "tak". Nie ma czegoś takiego, że facet podchodzi do dziewczyny mówi: "co robisz wieczorem?" - "nie wiem..." - "to co, może bar dzisiaj o 20?" - "no dobrze" i za każdym razem każdemu udaje się umówić i każdy nie ma problemu i ma czas :) wyjątkiem są sytuacje kiedy postacie nie umawiają się ze sobą żeby być złośliwymi. A Sebastian, do kogokolwiek by nie podszedł, już był ustawiony na 3 wieczory z rzędu. Ba! umawia się na ten sam dzień i nie ma nigdy problemu z czasem.

O tym, że Ula doszła do prezesury w ciągu roku od rozpoczęcia pracy nie wspomnę. Szczerze mówiąc żaden prezes nie odstąpiłby swojego stanowiska innej osobie tylko dlatego, że ta zaproponowała jakieś zmiany i plan na ratowanie firmy. W życiu realnym to by wyglądało tak, że plan zostałby przyjęty a pracownikowi by podziękowano za ambicje i pomoc. Ewentualnie premia. Koniec. Nie fotel prezesa! oczywiście można tu mówić o zakochaniu i tym, że cała historia się na to składa, ale nawet zakochany prezes by aż tak nie zaświrował.

Violetty by nie było chyba już po pierwszej wpadce. Każdy normalny człowiek by ją zwolnił i zastąpił kimś rzetelniejszym. Ewentualnie dał drugą szansę po namowie narzeczonej (po znajomości), ale Viola dawała ciała nie raz i na pewno by była zastąpiona kimś bardziej kompetentnym, bo prezesi to biznesmeni i dla nich liczy się efekt. Nie mają sentymentów dla sekretarki, która nie potrafi nawet kawy zrobić dobrze.

Można by jeszcze wymieniać i wymieniać, bo jak to serial, nijak się ma do prawdziwego życia, ale i tak go lubię, bo mimo wszystko ma w sobie to coś co przykuwa uwagę. Jakiś taki niby realizm.