Nie spodziewałam się, że ten serial pójdzie w takim kierunku. Od początku wydawało mi się, że coś jest nie tak z duetem Rob-Adele, ale myślałam, że chłopak nie istnieje i to wytwór jej wyobraźni, skłaniałam się bardziej ku rozdwojeniu jaźni (stąd wspólne zachowania, które wcześniej nie były typowe dla Adele). Ale muszę przyznać, że takie zakończenie sprawia, że ten serial może nie zaginąć w zalewie produkcji o zaburzeniach psychicznych (choć nadal nie jestem pewna, czy tak do końca „kupuję” ten koncept).

Co nie zmienia faktu, że Eve Hewson jest niesamowita – autentycznie bałam się jej wzroku, nagłych zmian nastroju, uciekających oczu. Wielki plus dla twórców, że zdecydowali się na tak częste najazdy na twarze bohaterów i nawet jeżeli wszystko było rozmyte, to oczy pozostawały ostre. Tak, jakby miały być zwierciadłem duszy i naprowadzić widza na rozwiązanie tej zagadki. Może nie jest to arcydzieło, ale naprawdę dobrze się ogląda ten serial i trzyma w napięciu do samego końca.

I chociaż wcale nie spodziewałam się szczęśliwego zakończenia, to byłam zbulwersowana tym triumfem zła – ale nie tak, że byłam „zła na serial”, a po prostu to wszystko jeszcze mocniej skłoniło mnie to do analizowania tego, co zobaczyłam na ekranie.

Więcej opowiadam tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=m7mbmMQPl_0