Oceniłem ten odcinek na 9, chociaż sam w sobie jak dla mnie rewelacyjny nie był, acz bardzo dobry. Ale podniosłem oczko w górę, bo jako domknięcie całego serialu i metakomentarz do samego siebie sprawdził się wybornie.
Community towarzyszyło mi kilka lat do śniadań i obiadów, ponieważ oglądałem je bardzo nieregularnie. Po jakimś trzecim sezonie stało się też bardzo nierówne. Balansowanie na granicy żenady było od początku, ale udawało się tam nie spadać, bo koncepty na odcinki były świeże, a miks między komedią a dramaturgią dobrze wyważony.
Później bywało różnie, bo dało się odczuć, że cały koncept staje się rozciągnięty dlatego, że serial stał się popularny i z tego tytułu był kontynuowany. Chociaż uzasadnienie fabularne obecności postaci w collegu było coraz większą gimnastyką. Niemniej działał klasyczny kazus serialowy, a więc zżyłem się z postaciami i każdy odcinek był jak spotkanie ze znajomymi.
Wszystko to zostało poruszone w tym odcinku i w bardzo fajny sposób streszczone na sam koniec. Ta samoświadomość uratowała jak dla mnie ten raczej średniawy sezon. A samo w sobie nie musi to być wystarczające, jak pokazał ostatni Matrix.
Dodatkowo ten odcinek w bardzo fajny sposób pokazał temat kończenia się pewnego etapu i sposobów na radzenie sobie z tym. Oraz temat godzenia się z końcem dziecinnej beztroski, co jest mi bardzo bliskie. To właśnie najbardziej lubię w filmach i serialach - kiedy pod płaszczykiem komedii czy fantastyki porusza się jakieś autentyczne życiowe zagadnienia. To Dan Harmon i jego ekipa zdecydowanie potrafią.
Tym samym, chociaż w tym sezonie frajda z oglądania mi spadała, to sądzę, że Community jest jednym z seriali, który został zakończony z godnością i sprawnie.