Pozwoliłem sobie przetłumaczyć słowa dra Sagana:

"To tu.
Tu jest nasz dom.
A w nim my wszyscy.
wszyscy, których kochacie
wszyscy, których znacie,
wszyscy znani wam tylko ze słyszenia.
Wszyscy ludzie jacy kiedykolwiek istnieli,
tu właśnie dokonali swojego żywota.
Tu przeżywano każdą radość i cierpienie,
powstało tysiące przekonujących religii,
ideologii
czy ekonomicznych doktryn.

W całej historii naszego gatunku
każdy myśliwy i zbieracz,
każdy bohater i tchórz,
każdy budowniczy cywilizacji i ich burzyciel,
każdy król i chłop,
każda para młodych kochanków,
każda matka i ojciec,
każde dziecko z nadzieją patrzące w przyszłość,
każdy wynalazca i podróżnik,
każdy moralista,
każdy skorumpowany polityk,
każdy celebryta,
każdy naczelny wódz,
każdy święty i grzesznik
żył właśnie tu...
na tej zawieszonej w nicości drobince pyłu... oświetlonej słonecznym światłem.
Ziemia jest zaledwie niewielką sceną
na tle rozległej, kosmicznej areny.

Pomyślcie o rzekach krwi
przelanej przez wszystkich
generałów i cesarzy
po to tylko, by w chwili chwały mogli
triumfalnie
poczuć się panami
ułamka tej... kropki.

Pomyślcie o cierpieniach
nie mających końca,
które mieszkańcy jednego
skrawka tej kropki
doznawali z rąk
bardzo im podobnych mieszkańców
drugiego jej krańca.
Jakże często
nie potrafili się porozumieć,
jakże łatwo przychodziło im
zabijać się nawzajem,
jakże zapiekła była ich nienawiść.
Te pozy które przyjmujemy,
to przesadne znaczenie, jakie sobie sami przypisujemy,
to złudzenie, że zajmujemy
w całym kosmosie jakieś
wyróżnione miejsce,
to wszystko traci sens
po przyrównaniu z tym punkcikiem bladego światła.

Nasza planeta...
jest pyłkiem zagubionym w wielkim,
wszechogarniającym kosmicznym mroku.
W tym naszym zapodzianiu,
na tle tego ogromu,
nic nie wskazuje na to,
że z jakiegoś innego miejsca
nadejdzie kiedyś ratunek,
że ktoś inny wybawi nas od nas samych.
Ziemia jest jedynym ze znanych nam
światów zdolnych do podtrzymania życia.
W najbliższej perspektywie,
nigdzie indziej
nasz gatunek nie
będzie mógł się przenieść.
Owszem, będziemy zwiedzać inne światy,
nie zasiedlimy ich jednak, jeszcze nie teraz.
Czy nam się to podoba czy nie,
przez najbliższy czas
zostaniemy jeszcze na Ziemi.

Mówi się, że uprawianie astronomii
jest doświadczeniem uczącym pokory,
że kształtuje ono charakter.
Lepiej chyba nie udałoby mi się
unaocznić szaleństwa ludzkiej próżności
niż przez pokazanie tego dalekiego obrazu.

Dla mnie podkreśla on
naszą odpowiedzialność
za to by odnosić się
do siebie lepiej,
by chronić i czcić
tę bladoniebieską kropkę,
ten jedyny znany nam dom."

Piękne tłumaczenie, dzięki!

Fajnie, że Ci się spodobało!