Jakoś tak w połowie oglądania nagle w głowie usłyszałam: "Hej, Nana. Pamiętasz, jak byłyśmy szczęśliwe w tym domu nad rzeką..." Wtedy jeszcze nie załapałam, dlaczego tak znienacka przypomniały mi się japońska manga/drama/anime... Dopiero po zakończeniu oglądania zrozumiałam, że mamy tu do czynienia z tym samym schematem: młoda dziewczyna, pełna ufności, marzeń i wiary w przyszłość, starająca się każdemu pomóc i choćby uśmiechem poprawić humor, zostaje skonfrontowana z brutalnością życia. Nic nie było takie, jakie wierzyła, że będzie. Ludzie łudzili się, że swoimi działaniami spowodują dobro, tymczasem czynili zło, a finałem było nieszczęście i śmierć.

Bardzo pesymistyczna wizja świata, tym mocniej uderzająca, że skonfrontowana z początkowym klimatem zasadniczej beztroski i zabawy - i (trudno zaprzeczyć) pociągającym układem "ona jedna, ich siedmiu i każdy się w niej trochę buja" ;)

Nie wiem, czy ta drama będzie mi siedzieć w głowie tak długo jak "Nana". Może historyczny kostium załagodzi ostateczny wydźwięk (strasznie nużyły mnie te pałacowe intrygi, a walka o tron, nawet jeśli oparta na prawdziwym założeniu, że każdy musi chcieć zostać królem, bo inaczej zginie, z lekka mnie zniesmaczyła). Mam też problem z główną bohaterką: jak dla mnie wyglądała zbyt młodo, żebym mogła z przyjemnością oglądać tę fabułę - za bardzo odstawała wiekiem od obu swoich ukochanych. Pewnie dlatego dopiero u boku czternastego księcia wydała mi się na swoim miejscu...