Dwa pierwsze sezony są świetne, zwłaszcza pierwszy trzyma w napięciu. No i klimat był genialny. To wiecznie deszczowe Seattle przypominało mi grę Heavy Rain. Jedynie pomysł by dwa sezony dotyczyły jednej sprawy nie wydał mi się najlepszy, zwłaszcza, że im bliżej końca tym coraz więcej przekombinowania. Za każdym razem myślimy już, że to jest na 100% sprawca, bo wszystko na to wskazuje, a po jakimś czasie okazuje się niewinny. Aż na samym końcu dowiadujemy się, że Rosie zabiła jej własna ciotka, bo już żadnych innych możliwych podejrzanych nie było poza ciotką i rodzicami.

Trzeci sezon też na tym patencie jechał. Tam z kolei irytowała mnie postać Sarsgaarda. Na początku zgrywał cwaniaka, a im bliżej egzekucji było to faja mu zmiękła. Także samo śledztwo było mocno pogmatwane, aż okazało się, że sprawcą był nie kto inny jak dowodzący śledztwem i kochanek Linden. Jaki ten świat mały! Zabicie Skinnera przez Linden też było bezsensowne. Po tym straciłem już serce do tego serialu. Wcześniej do Linden i Holdera czułem sympatię, kibicowałem im, a w czwartym sezonie stali się odstręczający i głupi. Linden sobie zostawia dwie łuski na stole w domu zamiast ich się pozbyć. Jedzie nad jezioro w którym zatopiła samochód z ciałem Skinnera i wrzuca tam jeszcze jego telefon. Akurat w tym samym czasie nad jeziorem była żona Skinnera, która to widziała. Holder też nie lepszy. Idzie na spotkanie Anonimowych Ćpunów i mówi, że kogoś zabił. Masa tu głupotek i dogodnych zbiegów okoliczności, a na końcu mamy istne deus ex machina: wjeżdża burmistrz na wózku i mówi, że Skinner popełnił samobójstwo, gdyż tak wykazała sekcja. Choć czwarty sezon ma jedynie sześć odcinków to męczyłem go dłużej niż dwa pierwsze sezony razem wzięte liczące po trzynaście odcinków każdy.