Tegoroczny "Downton Abbey" jest dytyrambicznie modernistyczny, a przy tym artystycznie
siermiężny; przybiera postać peanu na cześć współczesności - zupełnie nonszalanckiego, bo
włożonego w usta osób stanu wyższego, czyli w wykonaniu właściwych wrogów albo
sceptyków nowych prądów. Tradycjonaliści z pokolenia na pokolenie nagle obniżają poziom do
pospólstwa, ograniczając się do najprostszych instynktów.

Jedynym chyba, co motywowało autorów była chęć udowodnienia, że "anachroniczne" zasady
nie mają znaczenia, kiedy idzie o postęp, ponieważ stanowią zaporę oddzielającą nas przed
"szczęściem" oraz "wolnością" (a na prawdę swawolą oraz egoistycznym zadowoleniem...). Tj. że
wszyscy mogą się sku*wić, i nie ma nic w tym nic dla człowieka ujmującego - wręcz przeciwnie,
"wyzwolenie" z kostiumu kultury niesie ze sobą samo dobro.

Joseph Conrad się w grobie przewraca, a Gombrowicz się w piekle uśmiecha.